нагласен (прид.)
Ја штитеше со своето нагласено внимание кон неа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Да, да. Тоа би бил единствениот начин да се ослободиш од мене. (Иронично и нагласено.) ...
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
ЛУКОВ: (Откако ќе излезе Фезлиев, со нагласена широчина и разбирање.) Извонреден работник.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Ја проба тамбурата дали е нагласена, ги понаплука бургиите што ги стегаа теловите, засвири и викна да пее: Отруј се, отруј, Мишо, мори, Зошто да си жива!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Гласот, оној негов или на некој што е невидлив, прашува со нагласени согласки што ќе види и тој се сеќава на сѐ што гледал во куќата како дете: сабја кулајлија со вткаени букви од сребро во канијата - Смрт или слобода, стари црковни книги од времето на минатовековната игуменија Минадора, француска или германска кацига од времето на Балканските војни, турски тепсии со богати шари, ископани и начнати римски или такви некакви фигури на светци и војници, шандани, кандила, ками.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Поумерените партиски сили во градскиот комитет не беа нагласено ниту за, а ниту против козите.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Антонио Коста Гомез, шпански писател El. Sol. Web. tv, 23.02.2013 Балканските книжевности, особено во последниве децении, се посебно означени со третирањето на историјата во нагласен книжевен контекст и тие се познати од европските читателски кругови и европската книжевна критика.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Иако е нагласена оваа информација, сепак многумина нема да согледаат како еден новоткриен детаљ од приватниот живот на Дишан може да има консеквенци во неговата уметност.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Станува евидентна, дури и за еден млад ум, во цивилниот живот недоволно нагласената поделба која наоѓа јасен израз во војничката дистинкција помеѓу „офицер“ и „човек“.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Податочната ракавица (data glove), која што овозможува влез и во уметничко кодираните виртуелни светови (во смисла уметност на виртуелните машини), е главен интерфејс во технологијата на виртуелната вистинитост, таа нагласено го аплицира допирот дури и при trip-от по паралелните светови.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
Само таква поезија можете да сфатите, глуперди, и само ваков речник, нагласено директивен и конкретен, може да допре до вашите атрофирани мозочиња кои ионака сте ги заборавиле, еднаш, некогаш, на бербер?!, не ни памтам, важно сум итар и ужасно мразам сѐ што не разбирам. Така треба.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Со нагласени големи букви се изнесува и еден податок на Волтер од неговото време: „Религијата го чини човештвото седумнаесет милиони човечки жртви, еден милион секоја година!“
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
За сето време Бабиќ нагласено препотентно ги нижеше своите изјави.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Ни беше на крајот нагласено дека ќе ја видиме татковината тотално ослободена од трите бога, трите конфесии на албанскиот народ...
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Кај Кејџ отсекогаш постоела нагласена одбивност кон сето душевно наметливо, кон сите субјективни преломи на стварноста што ја извртуваат нејзината изворност и ја ставаат во функција на нарцизмот и приватната патологија на оној кој го произведува делото и на оној кој го прима.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Тој тргна кон прозорецот: ситна, кревка фигура, чија слаботија беше уште повеќе нагласена од синиот комбинезон - униформата на Партијата.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Во документот посебно било нагласено правото на македонскиот народ на самоопределување.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
Зар тоа доволно не објаснува од каде сум“, ќе соопштеше со некој нагласен патос уметникот - Генерал, и наеднаш ќе се сепнеше и самиот изненаден од големината на зборовите што ги изрекол, па затоа и ќе се насмееше.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Непропорционалноста, на прв поглед, меѓу главата и телото доаѓаше поради двата израстока: шишарката на главата и нагласениот подбрадок, кои му даваа некој сериозен и тажникав израз.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Како метафора во една песна звучеше сосема прифатливо - и стариот писател ме погледна со многу попријатна насмевка од онаа што ја среќавав на страниците на неговите книги, но сепак, перчето тага во очите беше нагласено.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
