наслушне (св.)
(Однадвор допираат стапки. Наслушнува).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Лежев со затворени очи и со страв го наслушнував крцкањето на зглобот.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кога се изморивме и кога ни здодеа суровата игра, молкнавме наслушнувајќи дали ќе го чуеме стариот клисар.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Една се поднаведна над човекот. Наслушнуваше, потоа важно соопшти: - Треба да собираме пари.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тогаш сите наслушнаа.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Ноќе го наслушнував своето било што течеше напразно.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Старецот се распрашуваше за сѐ, богословот расправаше за сѐ весело наслушнувајќи се самиот себе:војната има сто очи запалени, и сто 'рбети железни, и сто усти гладни и крвави, па оди како стоногалка на нас, а господ светот го заборавил, му завртел грб - црвчиња сте вие, пијаничиња, туѓи жени задевате. Па штом е така, удрете.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Наслушна. Можеби е таа, втората.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го наслушна шумот во грмушките отаден потокот, ја отвори устата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Дури се наслушнуваа пискотниците на гајдите, вревите од младите ораџии и песните од младите моми и невести.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Овие го преминаа мостот, позастанаа на спротивниот крај, поразгледаа, наслушнаа та пак еден од прејдените викна:Теслуке јок кардашлар – сербес ѓеч”.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Реши да влезе во претсобјето и на вратата да наслушне.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Молчеа така со поглед одпредметувајќи ги облиците, наслушнувајќи ја стварноста, сѐ до утрото. Во мугрите излегоа од дувлото.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Дукле леташе од радост; постојано ја пофаќаше за мевот, наслушнуваше со ушето и проверуваше како расте плодот, како напредува.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Наслушна. Така е, некој навистина го повикуваше.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Го наслушна шумот во грмушките отаде потокот, ја отвори устата. тоа беше безгласно смеење на човек што не знае да заплаче, туку, сеедно, и на друг начин го покажува својот јад.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ноќе го наслушнував своето било, кое течеше напразно.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Пооди, пооди, чинам, и запри, наслушни.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се растрчуваа и луѓето по сокаците и одеа кај онаа жена што им беше поблиска, што им беше роднина или пријателка, застануваа крај куќата и штутеа под прозорците, ги наслушнуваа јачењето на породилката и заклучуваа дали ѝ наближува времето за породување или уште ќе се мачи.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Наслушнувал, чул. Извик, потоа шушкање во тревата и птичје мешколење на гранките зад куќата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
