насмевка (ж.)
И, ако со виното вдовица вашата силна жед ја загасила медно, а ако ви бацило рака со насмевка милна сираче нејако, бедно, ил ако во гозби сте имале почесно место — кое е гордост, би рекол - и ако здравицата вам ви се здравила често: здравје ви посакал секој — па, да се присетиме ние за тоа и нека да се покажеме смели!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Штом јунакот тој ќе го гушне со насмевка милна, радосен ќе ми те баци . . .
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
СИМКА: (Со болна насмевка). Го знаеш ти, Костадине, моминското срце... Додека сме моми, немаме срце. Само сме моми...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
СИМКА: (Со насмевка). Од црква идам, Костадине. Бев пред света Пречиста... да ја дарувам... (Срамежливо). Костадине, денес многу, многу те милувам...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Гледај. Ја развлече устата во лажна насмевка и плесна со дланките.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Малку е, наслутив насмевка зад замрсените влакна со боја на `рѓосано железо.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Трепетливите ковчести прсти му се смирија, лицето му се развлече во сонлива насмевка: мустаќите му се поткренаа малку и ги открија двата заба во модрината на устата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
И кога Митра со претворена насмевка ѝ одговори „мори чупе е, чупе, невесто Досто; токо, нека ти е живо, ако е чупе!“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Од секого добива по една притворна насмевка и краток одговор на неговите прашања; ама колку за бериќетот сите како под команда одговорија дека годинава бериќетот е слаб.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И со една блажена насмевка процеди преку заби: — Море ми, какво е тоа кучило волку шо ме шмачи, сестрице Митро, дете или чупе — чумата да го вркне?!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На ниедно од децата неговата насмевка и милозливост не им влеа доверба.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Тогаш тој рашири насмевка на црното лице и се откри низа убави бели заби.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Насмевката на лицето што личеше на оближување ја прошири.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Смешен сум, рече. Што говорам, се насмевна. Тоа беше прва насмевка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Чувствуваше: натечените, крвави усни уште понесопирливо се тегнеа во насмевка, зашто мислеше, ова е крај. Марија број два, зошто липаш?
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Белите заби пркосно блеснаа. Пенливата насмевка тој ја сфати како пакост на ситен човек.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Вистина, класјето пак се занишаа но го кријат ланскиот траг и нѐ чекаат ведри да замирисаат вашите насмевки пак.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
А Ганка? Насмевката како хармоника се развлече во смеа, стана широка, збрчкана, гласна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Беше блед и не можеше да ги развлече полните усни во насмевка.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Некој нејзин шеф во кожено палто ѝ ветил со играчка насмевка летен одмор во оградено летовалиште на високи дотации, меѓу министри, началници и политички фолери.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
