настине (св.)
И брзо, неповрзано и нејасно ги заплетка зборовите прскајќи нѐ со ситни капки: - Сум ја чувала, и сум ја гледала, и сум ја ранела осумнаесет години, проклета да е, и сум бдеела ангелски над неа, а таа - ни благослов да побара од мене, се фатила кучката со некој пијаница, и ајде без збогум, како да нема мајка, а јас овде од грижи се сушам, не зела ништо топло со себе, може да настине, чедо мајкино, тој не ќе ја чува, пак мајка ќе побара, а јас...
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
„Мило мое - ти многу си настинал!“
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мајка му го виде дека заспал но не го разбуди. Само подобро го покри, да не настине...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Во неговиот стан под керамидата беше влажно и студено и затоа често настинуваше и боледуваше де од кијавица, де од грип или од некоја друга болест.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Зашто Мечето тогаш повеќе ќе настине и јас ќе ти го земам!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Настинал ноќта кога му ја отпеавме молитвата на кметот. Добил воспаление на белите дробови.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- Палете го огнот, грејте се, сушете се, да не настинеме. Утре ќе видиме.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
2. АКО СИ ЌЕЛАВ, ГОЛОГЛАВ НЕ СЕДИ - не за да не настинеш народецов се плаши, туку да не те есапат за мудрец кој вреди да ги изреформира сите школства наши...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Го забришува од лигите, од сукрвицата, од ирата моја, и: плук, плук, да не те урочам и да не те настинам, слушам како му вели на детето и го поплукува на обравчињата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
— Сигурно сум настинала, велам, спиеме на гола земја.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
И покриј се убаво, вели, да не ти настинат вошките.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ти кога ќе настинеш, јас ќе кивам за тебе, си велевме.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе црпите со лопатите за да не се накиснете оти сега е зима и студи, ќе настинете.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
Не сакам татковците ваши да речат дека сум ве настинал уште првиот ден.
„Крстот камбаната знамето“
од Мето Јовановски
(1990)
- Не трчај - да не се испотиш! - Ако случајно се испотиш - не пиј вода - да не настинеш!
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Да не ми настинеш, бабин убав... Баба везден ќе те мисли...“
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Наближуваше пролетта... Џонкинд настина... Кашлаше петнаесет дена...
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
„Ах, не! Не, не, тоа никако! Јас кај Шулц; кај мене, знаете, компликации се појавија, прво градите ми ги зафати и кашлица, потоа настинав: градите и грип... и ете, сосем неочекувано... сосем, сосем неочекувано“.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Нејзе ѝ е испомешана сликата и од тоа што пак се појави Костадин, устрау да го удре, се завртува да ги затутли внучињата да не настинат, а тој седнат веднаш до неа, си ја чеша небричената брада божем се чуди што ги снашло.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
Роса во леглото се намести од кај прозорчето, покровот што го префрли преку сите четири моми и себе гледаше од другата страна да ги зафаќа целосно за да не настине некоја од нив, а нејзиниот грб и не мора сосема да биде покриен.
„Исчезнување“
од Ташко Георгиевски
(1998)
