неможен (прид.)
Се изменија мислите и се разгледаа сите можности неможности.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
На сповојницата се изредија сите можни и неможни благослови и на сите Митра викаше „амин“, иако во себе си повторуваше на благословот „да не е жив новиот човек“ — „до дните — од дните на пците“,на благословот „к'смет господ да му даде“ — „краста и орлови нокти да се чеше“; „голем да порасне“ — „една педа од земјата“; „мома убава да стане“; „плашило на векот да биде“; „за изгора во село да биде“ — „папакот да ѝ гори, и нејзе и на таа шо а роди“; „ергените по неа да лудуат“, Миша додаваше: „да даде господ она да полуди, та и татко, и мајка од неа да бегаат“; „да му се живи родители“ — „довечера, дај боже“ и така натака.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сепак, неможно беше човек да остане мирен гледајќи го ѕвонарот. Кутриот човек!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Неможно, речете, но тој се излечи.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Човекот продолжи да зборува, неврзано, но спонтано – за будењето на пролетта, за загаденоста во Градовите, за неможноста од вистинска комуникација.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
- Неможно е – проговара со мек алт, речиси баритон – фотографиите се снимени во триесеттите.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Мене ми е многу мило дека сум бабин убав, бабино сонце, машко на баба - и кутре, и пиле, и маче, и зајаче, и билбилче и сѐ можно и неможно - ама ми пречи дека премногу се грижи за мене и тие милосливи зборови ми ги кажува и пред другарите, па Љупчо, водачот на нашата група, ми се потсмева - бабино галениче.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
„Глупости. Овој планетен систем се наоѓа со милијарди километри далеку од Земјата; неможно е дека кога било досега сме биле тука.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Кора се вознемири. Не е неможно, мислеше тој, со напола затворените очи, обидувајќи се да си го претстави и да го види.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Неможно е”, гласот на младиот Бартон беше насмеан во далечините.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Дефиницијата од речникот е речиси иста но ниедна од овие дефиниции не ни го понудува она за што зборуваат клиентите; т.е., клиентите велат дека на разголување ги гони некаква присила: неможност да се одолее на импулс, нагон, или искушение да се изведе некоја акција која ќе ѝ наштети на индивидуата или на другите.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
„Трите академски идеи кои навистина ме интересираат се: она што мојот учител (говорејќи за Сезан и кубизмот) го нарекуваше „ротирачко гледиште“; сугестијата на Марсел Дишан да се досегне Неможноста на доволно визуелна меморија за меморираниот впечаток да се пренесе од еден на друг сличен предмет; и Леонардовата идеја...дека границата на телото не е ниту дел од зафатеното тело ниту дел од околината на атмосферата“.
„МАРГИНА бр. 11-12“
(1995)
Со рекламирањето слабоста на бебето станува евидентна и неможна за игнорирање, а секое неделување во правец на задоволување на потребите на бебето води во етички конфликт и срам за глобалната заедница.
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Можеме да се потсмеваме на тоа како на неможно, измислица или имагинација.
„МАРГИНА бр. 10“
(1997)
Винстон не ја купи сликата. Таа ќе беше уште понекорисен имот отколку стаклениот тег за хартија и беше неможно да се однесе дома без да се извади од рамката.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Не можеше дури ни да се повлече, изговарајќи се дека дошол да го позајми Речникот, зашто во таков случај беше неможно да се објасни присуството на Џулија.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Беше неможно да се утврди колку оваа легенда е вистината, а колку измислена.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Ги сметав за богови; нивните соло партии ги свиркав со устата воодушевувајќи ѝ се на инспирацијата што ги создала; но кога научив да свирам саксофон, кога технологијата на свирење (на дишење и работа со прсти) веќе сосема беше совладана, таа магична аура околу нивните солоделници сосема исчезна: јас видов дека таа совршеност во огромен дел се должела на техниката на свирењето и дека некаде, токму техничкиот потег на прстите, уиграната техника на дишење (неможноста да вдишеш двапати по ред без да издишеш) била таа што решавала цели пасажи од мелодиските линии.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Сместен во Поградец, град во кој диктаторот сакаше да престојува секое лето, новелата на Кадаре прикажува еден голем албански поет јадосан од режимот, чија последна слобода, поради немање можност да одлета или да отплови, поради неможноста да ги види своите дела широко распространети, се состои во неговото вљубување за последен пат и покрај одминатите години.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Архетипската димензија на романот е препознатлива и во контекстот на преиспитување на одредниците зло/добро, кое Башевски го постигнува со постојаното одбегнување на веќе освоените знаења, со поместувањето на точката на посматрање од еден на друг нараторски глас, со неможноста да се установи каде се наоѓа вистината.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
