непријатно (прил.)
Се разбира оти не само што самите не се викале Срби, туку им било непријатно да се викаат и од други така.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Крвникот се искрива, го здипли шамивчето и го стави во џеб; потоа го спушти долгиот, непријатно бел прст врз копчето од електричното ѕвонче, се потпре на него со целата рака.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Под тежината на нејзините чекори подот непријатно закрца. Како да се распаѓаше.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Аким се доближи до мене. Врелата пара на млекото ме удри в лице и јас отстапив еден чекор очекувајќи нешто непријатно од ова неразбрано и силно момче: прст в око, нокти в грло.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Беше изморен, изнененаден, непријатно се чувствуваше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Првата снегулка што неочекувано светна над него, му се стори тешка, неприродно голема и непријатно мазна.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Неочекувано удри гром. Еднаш, во недела, во куќата на коларот Дојчин писнаа сурли, бесно и непријатно зататнеа тапани.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Непријатно ми е; ги кријам очите од него и полека го пијам своето евтино вино.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
И сепак чу? „Што сакаш ти?“ На двајцата кепеци им беше непријатно.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но кога ја немаше штамата и тихоста - на нешто непријатно и загубено потсетуваше; потсетуваше на испразнет храм што одѕвонува таинствено и чудно...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Во почетокот тоа му беше интересно, но подоцна му стануваше непријатно: му се причинуваше дека тие оживуваат, гледаат во него, го демнат од сите страни, го следат секое негово движење.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Јас се почувствував непријатно, најмногу поради другите деца.
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
Колку да им беше непријатно и на нашите учители и на нашите воспитувачи, колку да беа смели луѓе, во духот на времето, прекалени, храбри луѓе, самопрегорни, не можеа толку лесно и на крај да излезат со вошките.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Чадот што сѐ уште кружеше низ лабораторијата мирисаше непријатно, задушливо...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
- Часовникот, го донесовте? За првпат го допрев – и покрај тоа што дланката му беше топла, а мојата непријатно влажна – осетив во мене, од оваа страна на кожата, незапирлива привлечност кон допирот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Првата снегулка што неочекувано светна над него му се стори тешка, неприродно голема и непријатно мазна.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
А на оние, кои од порано беа појдени на свадбата кај Китан, им беше незгодно, непријатно да ја напуштат свадбата и да одат на мртовец.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Потоа настана пауза. Паузата Италијанецот како да ја почувствува непријатно, испи уште една чаша вино и рече со поткренат, писклив глас, гледајќи во кметот и учителот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
На тие што првпат започнуваа да се судат, за да ги ослободи од непријатно чувство што ќе одат по судови, им велеше: „А што ќе правиш... Така е создаден светот... преку делби...
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Толку ми е непријатно поради неговиот бел гол газ положен пред мене како погача на софра врз гроб кој знае чиј.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
