непроѕирен прид.

непроѕирен (прид.)

Пред куќата беа двајца, два камена, стиснати еден до друг и непроѕирни како ноќна сенка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Баритонот молкна и самиот се потопи во непроѕирноста. Само накај село борците се викаат еден со друг кај каменото црквиче.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во светлата соба околу него пловеа непознати светови - белите богови на Алјаска, непроѕирните џунгли на Африка, златните води на Азија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Поарно е сосем да ги спушти капаците и непроѕирната розикава завеса нека го сокрие од натрапливите очи.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во непроѕирноста на мракот тој се спушта бргу и сигурно по скалата во потонот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој паѓа и се губи во спарена непроѕирност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Србин чувствувајќи се како врапче во дланката на непроѕирната ноќ, потамина, сеќавајќи се на одмерувањата што со поглед ги правеше уште додека беше ден, фрли камче кон Шишмана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Гласна воздишка во непроѕирната ноќ.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Мракот беше непроѕирен како во ноќта на последниот суд.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Лицето му е камена, неподмитлива маска - без знак на лутење, непроѕирно. Синот бега во подрум.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како и утринското пајче, и она беше тука, додека немиот брод по големите води, на стаклото на прозорецот, се сокри зад непроѕирноста на ѕидот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Луција одеше право, нејзиното бегство беше пад низ непроѕирен мрак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Беше чудно како тој тип луѓе налик на бубалки се намножува во Министерствата: мали набиени луѓе, кои се здебелуваат уште во млади години, со куси нозе, со брзи ситни движења, и со дебели непроѕирни лица и сосем ситни очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Втората ноќ од скршнувањето кон Овче Поле за`ржале камилите, се скупчиле на куп, удриле со чепунките вземи, од што се дигнало голем прав што ги затемнил небото и месечината, од што настанала најцрна темнина и непроѕирна ноќ.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Почувствував дека сум сред влажно поле со полегната магла, густа и непроѕирна, во бавно движење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)