но (чест.)
За да се предупредат жртвите од едно секадешно востание, се изработи февруарскиот руско-австриски проект за реформи, вистина не совршен, но со договор оти тој ќе биде постепено раширен.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Но почуј, Вело, што ќе ти кажам!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Но ако срам ме залиса оти сум жив а закопан, кажи ми, кажи, Фиданче кај да се кријам со лице?
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Но, сега е се’ залудно ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- Далеку. Но тоа нема да ти кажам.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но Мече не се задржа: - А кај е тоа?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Но големата жена, со машки разголени раце, го стаса пред тој да се префрли.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ја кладоа на кантар Јовановата тринаесетгодишна „б'лгарштина"; ја кладоа и тригодишната „српштина", но последнава натежна некако по Милановата преценка, та Јован беше принуден да фрли уште сто лири на тасот од бугарштината за да се израмни со другиот на кој беше неговата српштина.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Трајко се забриша со полата од гуната и стана да ја донесе софрата, но Митра притрча и му ја зеде од раце: — Ииии, браче! Ами кој ќе чуе ка ќе рече! На Митра Сукалова деверите ѝ а клаваат синиата!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се нарачува специјално по некој „саватлија“ прстен за зетот и невестата со црн монограм, но само за пишувањето ќе се плата десетпати повеќе, отколку што чини самиот материјал, ако не стопи Пане цела бела меџидија за таков прстен и ги убеди дека е од нивното сребро.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бошко не претчувствуваше ништо добро, но си рече: „Ако лошото ти дошло на прагот, отвори му ја вратата за да не биде полошо.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Но Мартин пак не доби одговор на прашањето.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Пршкаат со машата низ пепелта но нема ниту едно жарче.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Постоја така заслушан но другиот глас не се слушна.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Одам, брзам но тешко е за одење. Снегот на ридот фаќа до над колена.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Кога ќе се почне од многубројните убијци, обични и необични крадци и провалници, коцкари и алкохоличари, морфинисти и секакви измамници и перверзни личности, па сѐ до случајни тепачи, незаштитени жртви на интриги, повлечени во себе но фанатизирани следбеници на учење и секти што ветуваат човечност, мир и братство таму каде што ги нема и не може да ги има, пишувачи на сатири што ги погодуваат властодршците, злојазичници и шегаџии, сиот овој затворен и заборавен свет живееше засебен живот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но? Ученикот Гоце Делчев е замислен! Тој гледа пред себе во земјата и... молчи...
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Сите молчевме. Но не долго.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Но, ете, настапија тешки и мачни години, неплодни години и војни.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Крцна вратата. „Мечката си оди“ - си помисли Сашо, но не се помрдна.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
