овдешен (прид.)
Овдешен не сум; ја сја родих далеко, Во јужна и топла страна, Мене отхрани после мајчино млеко Вардарска бистра вода.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
Имајќи ја предвид таа критика за потребата и целесообразноста на нашево овдешно друштво, ние сме должни да си дадеме точен отчет за причините што го предизвикаа неговото образување.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Јане Славковиќ, со стан во магарешка клупа број единица во мојов дневник, од овдешнава гиманзија.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Тајниот телефон на овдешниот Централен комитет ѕвонеше и дење и ноќе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сталин? Тој, лично! Неочекувано му се јави на овдешниот Централен комитет со својот познат мирен глас, ти кажувам, а јас знаев зошто го стори тоа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Таа знае дека учителот сака Арсо да го извлече од оваа запустеност овдешна, се радува, но повеќе ѝ е жал и мака.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Кога ја забришуваше устата Србин му рече: - Ти, чичко, од овдешниве села си?
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Келн за нас е познат и по тоа што овдешната радио-станица, еднаш неделно, по 20 минути, емитува вести на македонски јазик.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Слушав од овдешните луѓе дека карневалот се одржува во февруарските дни со цел на луѓето да им се овозможи разонода и да се разбијат и отстранат и по овојпат „духовите на зимското сивило и едноличност“.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Моите париски домаќини, овдешни долгогодишни работници, кои веќе имаа деца што одат на училиште, или се веќе подготвени за тоа, велат дека би сакале нивните деца да го знаат нашиот јазик и нашата историја и дека во нивните домови бараат да имаат катче од убавините на родниот крај и да ја слушаат „Билјана платно белеше...“
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
- Ух, Секуле, Секуле, му велам, јас мислев дека си од овдешниве војници.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Само, им рекоа, стрпете се до сабота; тогаш ќе дојде на пазар еден фалбаџија од овдешниве села, тој сигурно ќе сака да се фати со Исо.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
И поткрепа имаат од прилепските и битолските првенци, и согласност од овдешните Турци, и мајстор кои ќе им ја соѕидаат црквата, и човек кој ќе им го направи живописот внатре во црквата, и камење и вар, и песок и сè што е потребно за ѕидање црква имаат дотерано на Рамник на Горник, и иако одовде до Стамбол имаат сè поткупено, и турско и каурско, одобрение за ѕидање црква не стигнува од Стамбол од султанот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Зашто, велеше, Акиноските му пишале дека Видан бил тешко болен, од офтика, и дека требало да диши чист воздух, како нашиов, како овдешниов.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Сталин? тој, лично! Неочекувано му се јави на овдешниот Централен комитет со својот познат мирен глас, ти кажувам, а јас знаев зошто го стори тоа.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Попот докажуваше дека коските и металот не горат. уште пред тоа да избувне огнот, Антун Крстин му свртил грб на селото и се вратил од кај што дошол, негде кај што овдешните луѓе нашле ново Кукулино во кое со грч под ребрата ќе тагуваат по својата земја.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
„Патеката е изгазена. ќе видиш уште колкумина овдешни Турци ќе се простат од својата колепка. а човекот е како цвеќе.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Или можеби таа е веќе трудна од твоите овдешни желби?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И тоа во две насоки: „правење дупки“ во смисла на поткопување и продлабочување на јазот со овдешните тотално анахрони културни монополисти, и 2) правењето дупки е вештина на преживувањето (воздух!), свест дека културите опстојуваат само мешајќи се, и дека се или коресподентни (пропустливи, „издупчени“!) и живи, или дека се аутистични, самозадоволни и - мртви.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
