оддалеку (прил.)
(Сите групи се здружуваат во една. Секој вади од торбата по нешто за јадење. Додека се поткрепуваат оддалеку се слуша меката и болна мелодија на кавал).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
И цветчињата овенаа, како што и самата венеам, мили домаќине!... (Оддалеку се слуша песната „Сите момчиња дојдоа...“ Радосно). Тие се!
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
- Што, ајдукот се најде ли? - Не ти е гајле, реков слушајќи ја оддалеку пијаната песна на Генералстап.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Ми се стори дека неговиот глас доаѓа оддалеку.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
- Прост народ живеел порано, го чув оддалеку гласот на старецот. - Во сѐ верувал.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Иако село — оддалеку личи на град. Куќите му се покриени со ќерамиди.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Помина ден, поминаа два, Крчо се виде со Неда оддалеку, и се насмеа со претпазливост да не го забележат другите деца што беа со него; таа на ист начин му одговори и ги наведоа обајцата главите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Секаде прв стигнува. Жние, ора од сите поарно, ама во браздата оддалеку не се гледа.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тогаш оддалеку го чу лаењето на другите кучиња, го пушти противникот и се стрчна кон шумата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Зашто: ни месечина, ни куќа, ни жив човек. Само оддалеку волци вијат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ритмички збиваа. и оддалеку ќе можев да видам дека ноктите им се издолжуваат, и на нозете - врвовите на жолтите чевли со контички шари и дупчиња се отвораа.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
„Веднаш ли ќе отпатуваш?“ Го чу нејзиното прашање оддалеку.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тоа им импонираше на дуќанџиите. Почнаа оддалеку да ја поздравуваат, со почит.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Измореноста се пробиваше низ неговата кожа и пушташе непријатни мириси од време на време и секогаш кога му се чинеше дека ја гледа како се лизга оддалеку, танка, нечујна.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Таа ја нарушуваше и расцепуваше тешката монотонија напластена над сивите покриви и уште оддалеку ги мамеше погледите на минувачите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Не можеше да се скамени, да стане сурово молчење во себе, зашто ако сакаше да го убие својот бог ќе мораше да го стрела своето небо, тоа црно пространство под татарски голото теме, ќе мораше да го уништи разумот, сеќавањето, а оддалеку, од едно време оставено зад грбот, му се клештеа призраци - Оче Симеоне, не откажувај се од себе или удави се во буре со ракија и стани заборав.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Оддалеку, преку ѕидовите, Арсо слушна пеење. Мелодијата полека навлегуваше во него и млачно ја растворуваше тагата за нешто неодредено. Се упати натаму откаде што доаѓаше гласот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Другите две можеле и да останат свиткани под твојата дебела кожинка и тука задржани, без да бидат во состојба ни да те раскрвават, едното од нив можело и да се слизне по твојата четина и воопшто да не те повреди, но ова, што те тера да крвавиш вака, не ќе е на некое многу згодно место, тоа може уште оддалеку да се види, му зборуваше на својот самјак.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Остана долго во кожените ложници, што некаде оддалеку мирисаа на штавање, загледан во една точка, наеднаш неспоредливо малечок за да ја исполни со себеси, со својата будност, дури и оваа своја одајка, и од тоа уште повеќе пристеснет.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
