одреден (прид.)
Беличот остана горе со бригадата што го расчистуваше веќе ископаниот канал, а Мече беше одреден за водоносец на една бригада што работеше на реката.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Отвориле предвреме, или затвориле по одредениот час.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Секоја од нив има одредена задача и одлично си ја врши работата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Оттечуваше како река, исполнуваше еден одреден простор пресечен на перонот крај локомотивата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Сиот потресен и понесен од црни мисли излегов од дома и појдов без одредена цел.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Осумнаесетото лето откако почна животот, Иван, функционираше како прецизен механизам на часовник, се во одредено време: фудбал, стихови на класици, француска граматика, одмор. Беше и амбиција и умереност.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не фолираше во тоа одредено време на месечевото движење и раѓањето на невидливите призраци и страшила во тие летни, запарни ноќи, кога неговото далечно детство со глувчешки скокови го прерипуваше подот на скоро празната соба заградена со жици на нејасен страв, тој недозволен грев роден од сенките и мрзнењето на светлоста.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И Глигор чувствуваше едно одредено сожалување кон стариот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој седеше повисоко од другите и со показалецот го сечеше воздухот во сите правци, но секогаш кон одредено лице од кругот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Другарчињата беа добри, креветчињата беа меки, но што вреди сето тоа кога мораше во одредено време да се станува, да се јаде и да се спие!
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Наутро мора да станува порано и во одредено време, па мора да се мие, па мора да се облекува.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Околината одблесна под месечевата светлина во која облиците се појавија голи, изменети, но уште по не одредени.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Што беше уште почудно, Дуковци сееја и просо, чие семе одамна кај други веќе беше изгубено, па во одредени денови, на празници, жените месеа просеник, леб од просо, необично вкусен и пожелен за оној што го јадел како дете.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Иако за Бојан таа ненадејна појава значеше извесна разонода, мало пополнување на времето, криковите му донесоа и еден сосем одреден неспокој.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
И навистина, уште истото лето од секое село беа одредени по два тројца луѓе и отидоа в поле, на жетва, со аргатите по разни турски чифлизи.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Толе си зашета сега од село в село, но со одредена цел. Не мислеше само на фаќање бегови и што поголеми пљачки, ами од арамија се претвори во одличен агитатор.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Јован го фати одредениот камен над пат и го гледа Толета одозгора.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Висар, кога му беше здодевно често се загледуваше во цвеќињата и во главата му навираа чудни мисли: цветчињата навистина му личеа на детски главчиња како што велеше учителот: имаа очи, уста, нос; тоа можеше најдобро да го забележи при гледање од одредена далечина, од одредено растојание: поблизу или подалеку, тоа не можеше да се уочи.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Последица на транзитивноста во поезијата се демотивацијата и произволноста на звуковната подлога на јазикот; - поезијата е акустична супстанца, уметност на фонацијата; - поетскиот јазик стои вон противречноста: вистина – не – вистина; - поетскиот текст со своите поетски фигури претставува елемент на изненадување, што ја зголемува непредвидливоста а тоа доведува до пораст на ентропијата; - одредени поетски содржини бараат одредени метрички типови; - неискажливо во поезијата не постои во чиста состојба; - поетскиот јазик не го карактеризира синонимијата.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Во врска со сето ова, како податок лично за себе, ќе кажам дека меѓу моите текстови има малку такви што се врзуваат во метафорика, и воопшто по изразните својства, со македонската народна поезија. т.е. што се пишувани , по обичното велење, во духот на народната поезија“, вели поетот Блаже Конески, соопштувајќи ни одредени посебности од неговиот поетски опит.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
