околина (ж.)
Но затоа Светосавското друштво за таа половина година направи доста шум: во неа, освен науките, имаше и воена гимнастика и маршеви на учениците со музика по Белград и неговата околина и патување во летото по Србија, каде што се произнесуваа громки здравици.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Прашав само затоа што се плашев со моето непознавање на околината да не предизвикам некои непотребни тешкотии.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Јас би го исползувал дождот за да се запознаам подобро со околината.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Меѓу граѓаните и во околината се шири глас: работлив, дрзок, лукав и деловен човек на пазарот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Околината одблесна под месечевата светлина во која облиците се појавија голи, изменети, но уште по не одредени.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Сета околина како да беше изместена од својата природност, од својата обичност, па беше оставена во некој друг, непознат крај, во друга средина и други климатски и релјефни услови.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Денко ги разгледа камењата, ја разгледа околината, вртејќи ја главата и шепотејќи си: „Возможно е... возможно е...“
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Зборовите на дедо Димо, кој планината, својата колиба, нејзината најблиска околина ги познаваше како својата дланка, ги успокои.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
„Мајката! И во ваа пустелиа имало црква!“ — и ако не беше се скарал со господ заради Миша, сакаше да крене рака, да се прекрсти; разгледа по околината да ја види црквата, но се излага.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Нашата околина, нашата земја, грда или убава, го покажува пред светот нашето лице.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
В недела тато ја зема со себе во автомобилот и ја шета низ градот и околината, за да ѝ биде убаво и весело.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Сигурно од домскиот звук се будеше и целата околина, целата околина, се тргаше од својот сон.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Сега оваа кутра девојка е жигосана, има белег на себе... Ќе ја бие лош глас... Ќе биде бела врана во околината...
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Речиси и околината од нив е црна.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Понекогаш така идело: ќе почнеш со едно да се смееш, а после сѐ ти станува смешно. Целата околина.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мајка ти и тетка ти береа шумски јагоди крај реката, што во јули ги има во огромен број, а јас ја разгледував околината.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Со десната рака, иако можело да се поверува дека предава рапорт за состојбата на стивнатата околина, го придржувал фесот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Уште пред да изгрее сонцето, со прв писок на некоја птица и со ослободување на зеленилото од темна сивотија, последните стражари, Јордан Шоп и Куно Бунгур, се спуштиле бледи и со набабрени очи од блага височина од која можело да се надгледува околината и ги разбудиле луѓето да побрзаат да се измијат доколку најдат поток и да ги спрегнат говедата што по она малку сено, проџвакано во тие први дни од враќањето, стоеле на своите места со покорно обесени глави.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Запреа и кај фреската на ангелот за која игуменот им раскажа како зографот Трпо, пред да почне да го црта, долго време барал по околината модел што ќе му послужи за ангел.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Тој во десната рака држи запалена цигара од која се креваат думани кои толку ја загрозуваат околината што сѐ живо веќе кашла, венее и умира.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
