он (зам.)
И он отишел, влезнал дома, и скоро земал тефтеро, и видел жената на господаро курвила сос еден измеќар. Ама не гледал на них.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
А син твој простил ги, — оште тебе немале таква помоштница, а он простил ги.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
А он се заклел да учини това што ќе да му рече.
„Избор“
од Јоаким Крчовски
(1814)
Природните ги создал господ закони за довек, за мене не ги мени он!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Луда си дума казал он: Што ви направихте, книги многобројни?
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
А што пеит? Кого славит, Издихајќи с тежок стон? И за што он срце давит? Да разбудит нас от сон.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
И ударат по тетиви, Вешто мрдат прсти он, Из уста му думи живи Летајат дор в небосклон.
„Пeсни“
од Рајко Жинзифов
(1863)
- Ојде син ми, он побегна, а па ја ним казвам: - Аги мили, аги златни, жи' ви турска вера, жи' ви вера, жи' ви бога, жи' ви Мохамеда, жи' ви турска книга, аги, сина не губете!
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Нема сестри, нема тетки, никого он нема: е едничек, е самичек, сираче без татка...
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Обколиха него, чедо, Турци крвопијци, а он падна на колена, милно им сја молит да не земат млада глава, че един у мајка.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
— Ако не беше он, којзнае сами дали ќе а склепа'ме ама ка го виде него вака закастрен, и го заврте мозокот и ајде ошче утре и тоа порано, „да станеме побрго дома".
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе купе ли он некое рало, или ќе и киниш ти за твој есап?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ако сака татко сто венчавки нека пее, јас ќе си терам кумитлак, он нека си тера поплукот дури да го вати Петре за партали“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Он ми ја донесе својата песна со усни да ја земам. И ништо сега освен неа, ништо немам.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Во летот долг се срушил он и никој не го закрилува.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Така секогаш почнуваше он чиј крај не можеше да се согледа; сѐ имаше свој брз крај што тој и не можеше веќе да мисли ни на почетокот. И тој веќе не беше тој.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
„Не, Ханс, тој е пијан.“ „О, он етна свиња“, добродушно се насмеа Германецот враќајќи го револверот во футролата но тој полека од мракот го сврте своето оружје кон него и чу, и виде.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ете, те, и тој си и гласи работите како нему шо му чини, а не како нам. Не гледаш оти и он тргнал со батакчиите и ене го, не, токо врла надвор пласти снег без да гледа оти сиромасите мрзнеат — ја тешеше Толе Митра и ја галеше по русата коса.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Ќе ида, вели, кај ќе умре он — нека умра и јас“. Ама мерак, мајкатааа!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— Ја љубљу, ти љубиш, они љубјат, вели Никифор Абазовски, а мисли на повеќе и на подалеку.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
