откине (св.)
Последен пат му ја стиснува раката и целата пребледнува). Ех, Симке, Симке!... (Се откинува од неа и се придружува кон групата). (Оддалеку се слуша песната на разделбата).
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Кај што стана радоста во куќава моја, мислам дека деца мои ми сте. Како од срцево да ми сте откинати.
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
На Рожденката не ѝ откина од острото око овој настан.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Се откина од гранката сам, полека и несетено и остана во воздухот да лебдее така.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Оваа нивна дружба не им откина на нивните родители.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Гостите не можеа да откинат поглед.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Побргу, побргу... - нервно им свика на чунарите, гневно откинувајќи го погледот од куќата на Попставревци.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Болна воздишка му се откина од градите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
ЛУКОВ: (Им се доближува. Со едно грубо движење, ја откинува Неда од Ивана и ја бутурисува кон кујната.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
(Со брзо и пресметано движење, му го откинува револверот од рацете на Младичот.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Меѓутоа, Милка ѝ се откинува од рацете и се спушта во најблиската фотелја.) На мажот ми му е нешто тешко. Се извинувам. Дојди подоцна.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Глигор будно ги следеше како гаснат шумовите и потоа се вовлекуваше под одарот на Арсо и со упорност на кртица ја прегризуваше пречката што го држеше апсанџискиот свет откинат од онаа слободна широчина во којашто луѓето ја заплеткале својата судбина во нечии мрежи и ги кинат полни со верба дека има избавување и дека сето тоа е можно да се постигне. Да се излезе од овие ѕидишта.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Конзулот Стег откинува еден лист од својот бележник и го става на масата пред Глигор.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се лула на јажето, неподнесливи се веќе болките во дланките, се колеба уште миг-два и тешко се откинува од јажето и паѓа до Едип...
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ќе потече ли еднаш водана, мислеше, ќе се откине ли таа од оној мраз, и ќе ја плисне ли еднаш својата сила во црнине копанчиња на турбината долу.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беше како некој застојан, заборавен во некоја долина од ноќта, откинат прамен магла, со кого си игра, искончувајќи го, и најмалата разнишканост на воздухот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тоа беше радоста што ја предизвика таа осамена капка, што настануваше некаде во стреата, близу оџакот, се откинуваше од снегот и паѓајќи удираше во некој предмет што ѝ помагаше да го везе своето „так, так“ и да ја мрешка тишината на сопчето.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Се загнаа татко му и стрико му и го откинаа Муарема со многу извинувања „да не фаќа кусур на детето", бидејќи е лудо и аџамија, не знае што прави.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
17. ОВЦАТА ШТО СЕ ДЕЛИ ОД БУЛУКОТ ЌЕ ЈА ИЗЕДАТ ВОЛЦИ - и струната откината од цигулката не може да ѕуни, и колата не може да се тркала само на едно колце, само мажот сака да може против жената да се буни...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Крвта бликна и му го облеа лицето, а Толе збесна. Со еден скок го фати сега за гуша Аќифа, му го откина јатаганот и, дури да посегне Толе и дури да го спречат другите ораџии и сеирџии што се загнаа да го откинуваа, Толе замавна и тилот од Аќифовата глава се оддели од другата половина и Аќиф се испружи на сред чаир.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
