отров (м.)
Има и други одговори и на друго место ќе ги кажеме зашто сега нема време. бог живот многу црква човек дарежливост младост јазик отров грчката словенската буквите столпотворение науките Светото писмо 863 г.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Тутуни - жлти отрови за гради - китки розови.
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
И сума друзи работи на срце што ти легнале да не можеш да искажеш, а сал да збираш и тлееш, од ден на ден да црнееш, до дека јазик свој роден не зарѓа не занеме и прво млеко цицано од топли гради мајкини во отров не се преврти.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
— Море, отрова, ќерко, отрова клади, а не каве! — рече попот кога Бисера стана да тура кафе во ѓезвето.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Пред тој да замавне на мене со зелен нож, натопен во зелен отров, истрчав од собата но, заслепен од пламенот, не ги најдов басамаците.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Би бил само в јама сигурен, таму би го таел својот отров.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Еднаш кога тој бик ќе го отрујам со ракија, кога со отров ќе го изгаснам неговото црвено око, дојди.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И знам: во писмото лежи ампула од пренежно стакло - а) ќе прсне, б) ќе ме удри в ноздри испарување на отров, в) ќе ме собори.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Зелен отров, помисли. Како нечии очи. Избегнуваше да одговори.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
И сам сум си кум. Името ми е бес. Моите заби во коренот чуваат отров.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се иколу него во тоа мочуриште беше зелено и црно, жабји отров и темно сеќавање, а тој мавташе со бела острица и ги сечеше трските како да се виновници за неговото зло.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Одеше од ѕид до ѕид и се мачеше од својот отров.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И изгледаше така: накострешен, исклештен, страшен змеј од китајска свила. „Слушај, слуго господов“, цедеше бел пенлив отров.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Продај му ја брадата. - Отров има во тебе, несреќа носиш во себе!
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Зашто, да речеме, да пцовисаш во кауш со исцедена крв или пројаден од отров?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Таа мисла продираше како отров, а од него немаше спас.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А тој пустинскиот, отров да му бидат, пак ...“
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Се смрди селото од риба; замириса сѐ на риба: и алиштата и постелите по куќите, и садовите, и водата за пиење, и млекото, и здивот на луѓето, и изметот; ги солеа луѓето, ги ставаа во грнци, во каци, во сѐ што имаа, ги сушеа, а скапаните им ги фрлаа на мачките што се накотија и изнадојдоа од сите села: мораа после со пушки и со отров да ги ништат.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
„Не умира“, им велеше Полин, „како што има отров, така има и противотров во природата...“
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Донеси ми вода. - Добро, Јоне, ќе ти донесам, велам, колку сакаш ќе ти донесам вода, само не пијај отрови, не пусти си ја душата, не пусти ми ја и мене.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
