оѕве (св.)
Кога ќе го викнат Петар – нема да се оѕве Иван, Лазар, Велика и други.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
- Како сте? Се радувам јас. - Ако го барате мажот ми, отидете утре во канцеларијата, тој таму прима - се одѕва таа мрзливо и гледам се готви да ја затвори вратата.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Оѕви се, испрати ме. Во голема невола сум.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
„А за тој лекот... За лекот не му кажа“, неочекувано се оѕва дедо Стефан.
„Продавница за љубопитните“
од Мето Јовановски
(2003)
Лево, рој женски гласови се оѕваа и, чиниш со лесен лет на пеперутка, ја пробиваат темнината и кратко, задржувајќи се меѓу осакатените дрвја, јагленосаните гранки, подгорената трева и овенатите полски и шумски цвеќиња - ја отпеваат изгубената младост, убавината и недоживеаната љубов...
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- За да владее подобро - се оѕва Аргир, кој барем од кога го познава Мита, никогаш за никого добар збор не рекол.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Да заобиколиме? - несигурно се оѕва десетарот.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
