патник (м.)
И изморен патник замислено седнува овде, потпрен под некоја врба.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
АНЃЕЛЕ: Еден патник. Идам од гурбет пак, под селово ни се расипа автомобилот...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Бргу, како стрели се провреа низ коридорите натискани со патници, од еден вагон во друг.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
— Море, бре браќа, ние сме си патници луѓе, ич не плашете се од нас. Ќе преноќеваме и ќе си одиме.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Отпатувај ако ти е мака, ако чекаш - отпатувај пак, Возот - патник во ноќната мрака ќе расфрла нов и светол траг.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Патник што нема ни пат ни цел и со ветровите спие.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Возот патник во ноќната мрака до небето расфрлува траг.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
За тоа време волците ќе бидат далеку, безумно, готови да нападнат и самотен патник.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се клештеше, јас поп, жандарм, робијаш, јас вечен патник кон нигде.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Јавнати врз Месечината, по небото јаздеа двајца патници од земјата, куклата со сините очи и малото гумено мече.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Долго време Месечината ги шеташе своите гости по небото, им ги покажуваше на Земјата морињата, планините, големите градови а малите патници од Земјата не можеа да си земат здив од силно чудење.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Младиот патник... тука офицерот го стави прстот на местото до каде што беше стигнал со читањето и ги управи своите живи костенливи очи на Глигора.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Млад патник со кожен мал кофер се качил на патничкиот брод Викторија, кој по еден час ќе фатеше правец за Истанбул.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Младиот офицер ја собра со шамивче росата набликната врз челото и продолжи да чита: Бродот изгоре, но патниците се спасија.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Сега сета суштина на неговото постоење беше само во тоа да не го изгуби од пред своите очи тој идеално направен круг во небото, а низ неговата крв и низ сите негови можности да чувствува наеднаш му се будеа сите богови со нивните усвитени кораби, сите бели атови и нивните боговски колесници, сите затрчани младичи со факели и сите Сончеви Мајки, што го чекаат тој морен патник зад првиот брег, да му постелат и да го нахранат.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
По долгиот пат, којшто води за Солун, едно зимско јануарско утро, патуваа двајца патници.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Пред една голема порта двајцата патници ги запреа коњите.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Иако имаа коњи, патниците одеа пешки, за да се загреат.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
На станицата немаше многу патници.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Некои морнари, кои работеа нешто по палубата, ја забележаа и радосно извикаа: - Ехеј, имаме нов патник!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
