паша (м.)
Веднаш испратија извештај за успехот до пашата во Скопје и кадијата во Прилеп, и од обајцата добија заповед бунтовниците да се доведат живи во Прилеп доколку се предадат живи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
И почна во тој правец да дејствува кај буљукбашијата. My го образложи овој план, и овој се согласи, толку повеќе што и неговиот паша од Скопје му пиша бунтовниците живи да му се испратат, до колку ќе се предадат живи.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Мајка, татко? Имаш ли браќа, сестри? – го праша една вечер Мехмед Арслана. – Паметувам, паша ефенди.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
- Залудно си го губи пашата времето...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но пашата немаше време да праша - само го турна и ја подаде напред пушката.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Во истиот момент лицето на пашата се сви во дива, сатанска гримаса. Тоа стана зелено.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Од говедар до цар - велеше скопскиот паша - ние сите се изморивме, но пак не можеме да го фатиме.
„Гоце Делчев“
од Ванчо Николески
(1964)
Покрај јадењето, судењето, наложи и парични давачки — „за пашата" — од секое село, покрај оние што и собра есеноска од црквите. Му требаа на пашата бели меџудии да ја подреси уздата на коњот; му требаа лири и половини лири за ќостези на саатите.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
— А сега, — рече Толе, — нека ви е честит новиот уќумат и шо има — да има, тој ќе ви суди и пресудуа, никој нема да оди ни кај бег, ни кај кајмакам, ни паша.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Дури да разбере пашата, тие ќе бидат во нашите џебови.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Пајтонот, направен во Виена со тајно место за динамит, лажните руски благородници го оставаат бездруго на погрешно место, зашто по експолозијата, со која се прекинува шепотењето на некоја сура од Коранот, ни на крвавиот султан, најкрвав за Ерменците по ваквото утнување, ни на ичоганите, пашите, капудан-пашите, улемите и сите други големци не им се случува ништо; тие остануваат бледи, збунети и живи.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Додека околу нив се мешале извици, истрели и блиски далечни грмотевици, вториот раненик, оној, преку чии очи минал шрапнел, лежел ничкум и копал со нокти и заби под себе и пцуел, пелтечаво и тешко, под контузија - и султанско знаме, и паши, и вера, Тој до него, со две парчиња од војничкиот ремен ги стискал нозете над коленици за да не ја изгуби крвта и со неверување слушал во зачуденоста без чувство за болка, за еден миг заборавајќи си ја судбината: кауринот, на кого му е укажана чест да биде војник под зелен бајрак, не атакувал за да ги убива оние што ги зеле да се бори со нив за нив, милосливите.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
- Чекај, ти ли си тоа, Доце? - Јас сум, пашо. Си ги заборавил нашите закони.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Пашата, вљубен во крстена младост, а и самиот млад, ги пратил девојките со товар азно, со дукати малку помали од сонцето.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Да се подмлади ли пред нив со раскажување за Негушкото востание од кое, и со негова заслуга, се тргнала од слатка дремка султанската земја во која везирите и пашите, не само Лобуд и Јанински туку и сите други што не ги знаеле, помодрувале?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Особено гласно чрчори еден дебелко, кој освен што игра паша, како да има и пеачки претензии.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
По мајкина линија водел потекло од семејството на Али- паша Јанински.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Само Васо Паша го привлекол вниманието на основачите на музејот со познатиот цитат: „Разбудете се Албанци од долговечниот сон, станете браќа и во една беса обединете се, оставете цркви и џамии зашто верата на Албанците е албанството!“
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Подоцна направив нова куќа, можев да поканам еснаф, бегови и паши.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Знаеше за султани и паши, за паѓање на династии, за движење на војски, за мировни договори, за дервенџиската улога на Маказар во еден период, за шумските стопанства, за поплави и пожари.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
