плиска (несв.)
Нема ли бел ден, нема ли ден да е над деновите, ден да е на аргатите - ден - с’лнце вишен високо ден - море ширен широко, с’лнце да запре, да стои и времето зачудено: срцето пука обрачи и плиска знаме алово, срцето што се отвора и шири ширно широко - целиот свет да загрне!
„Бели мугри“
од Кочо Рацин
(1939)
Говореше онаа мала топчеста бригадирка што ја плискаше со вода оној ден, беше се распалила, а образите и вивнале в огин: – Залудно ќе ни оди сета работа, додека сред нас има саботери.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Со векови твојте борови шумат те капе златест априлски сјај со векови плиска пенлива Струма низ тебе роден Пирински крај!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Во соседниот двор некој гласно се плискаше со вода искажувајќи го своето задоволство со тромаво, длабоко - охо-хо-о!
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Сена плиска под лотките леки...
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Зар е важно дал нѐ плиска залез или зора по образот блед.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Широка сум улица стопатна улица зеленорана по која плиска еден весел немир што сакам да се вика ден Бела тераса на погледите што го прават Сосем бела тераса на желбите.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Што сонуваш и шепотиш и мислиш кога по ноќва моја прстите твои бладаат можеби сакаат да ја откријат вистината што грее меѓу рацете и градите Јас и ти сме како тревата и ветерот: допирот нѐ крена од едно јалово мирување затоа сега нѐ вознемирува овој наслутен лет со кого плискаат љубопитни нашите дланови глуви Желбата благо се нурка во твоите широки очи и шуми за кревкото стебло што скоро ќе се роди
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Сал ритамот плиска по брегот на железото.
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Во бавчата владее свечена празнична тишина, украсена и од декемвриското сонце кое изобилно плиска светлина.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Гласот надоаѓа како бран, се напнува и плиска, се разлева во него широк мирис на темјан и луди треви.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Шепотливо плискаат брановите во невидливите карпи таму долу како да го повикуваат и потсетуваат и му забележуваат за нешто, како да го опоменуваат за нешто многу важно што тој го заборавил.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Надвор плискаше дожд и ги миеше камењата а нивната чистота сѐ појасно се покажуваше во бербатната вода, собрана во шеталиштето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
XX. Постоја крај тезгавот и крај оној челичен слив на запците од бичкијата, додека под него бесно се плискаше, пенејќи се, водениот порој, удрен во челичниот прстен на турбината, само толку, колку што имаше време да плукне во своите две големи дланки.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Во прозорецот, како порој, над прескакувајќи се, му се плискаше една уште побогата и уште поодредена виделина, чие што млечно бело довикување беше многу посилно до она вчера, но тоа воопшто не успеа да го разведри.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Секогаш во својот живот ги избегнувал колку што можел тие притаени чекања, а тука, кога не ќе можел да работи тој секогаш ја пуштал барем водата, барем таа да се плиска, да прска, да се разбива во бела пена.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Потоа трча со другите деца кон чешмите на големата чистинка, се плиска со студената вода, се прска со децата и си мисли: „Еј, уживање! Каде го има ова дома!“
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Молчиме. И Сашо престана да се плиска.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- Како сакаш! - немарно рече Бојан и продолжи да се плиска, да фрчи и да ги трие своите веќе зацрвенети гради: - Ќе ти покажам нешто, - рече откако се исплиска и почна да се брише со кошулата.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Денко престана да се плиска. Очите му се вжарија. - Одиме ли? - рече.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
