повеќето (прил.)
Бидејќи повеќето сватови се понапија, веселбата се развиори.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Повеќето имиња во книгата се автентични, но тоа не значи дека и сите настани врзани за нив се автентични.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
- Да, тоа ќе е најдобро. Судот нека реши! - се сложија повеќето од ластовиците.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
- Повеќето партизани - почна да објаснува Горјан - имаат други имиња, партизански.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
САЗДО: Да, госпоѓо, и откако не можев повеќе да издржам, дојдов...
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Кој да ги памети сите. Повеќето не се вратија... Сетне имаше и од Леринско, од Воденско.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Оној фалбаџијата Методија Гришкоски, тој најголем подлизурко, најпосле на повеќето им беше дојден до нос.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Речиси како во некоја анкета повеќето од критичарите изнесоа едно сознание за видот на неговото раскажување.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Ти ќе кажуваш, ќе кажуваш, а ваму повеќето пак ти останало.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Во вагонот повеќето спијат.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
— Повеќето плачат за јадење, му велам.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Повеќето од нив имале пушки и кубури, запленети опинци и нешто пари, барут, тутун и јадење - леб и тврдо планинско сирење, додека другите, оние понеснаодливите, се задоволиле со јатагани, ками и ножови.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Потоа пресметале колку што умееле и биле задоволни - суви, ковчести, долгозаби, повеќето од половината со руси заткарпатски бради: во мракот на ѕидиштата, освен воденичките камења што ги немале, можеле да се згрчат двајца: едниот да оглувнува од тракањето на прплицата, безгласен и со сув душник под дрипавиот минтан, живо тесто од крв и брашно, другиот со воздишки да стои зад прозорчето и со секира или кременка да ја брани селанската мака.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Во просторот помеѓу куќите и рекичката што брзала ослободена од мраз и со поинаква боја заради надојдената снеговица, гласот како да не значел ништо зашто сѐ што ќе се кажело тоа истото веќе некој го мислел, не еден туку повеќето, ако не и сите околу запрегите. Во такви часови и тагата онемувала.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Знае дека дојде времето да ја изедам нафората на неговиот триумф што е испотпрен со толку академски ластагарки добивани повеќето со лакти одошто со ум и заслуга.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Ама и како да не беше гроб туку некоја мермерна трпеза околу која беа наседнати дебелкави и дебели тркалезнообрзани луѓе, сите облечени повеќето во униформи, со тешки ордени на градите, со златни колани и позлатени гранчиња на капите.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Повеќето од жените на козарите првпат во животот се беа промениле во чудесните народни носии, полни срма и сребро, блеснати во преплет со прекрасни и невидени бои, од црвено-модрикава до жолто-зеленикава, бои што можеа да се видат само во планински предели.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Постарите браќа, како што израснуваа, подземаа од семејните обврски, откако ќе изучеа некое средно училиште, најчесто медицинско или техничко, веднаш се вработуваа, отворајќи перспектива најстариот да студира. Повеќето се определуваа за медицина.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Подеднакво пречи и недостатокот на слух што го пројавувам во повеќето дијалози, особено при крајот.
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Трчаа меѓу дрвјата, лизгајќи се и паѓајќи, се туркаа едно со друго, си играа криенка, но повеќето подмижуваа кон сонцето сѐ додека солзи не им потекуваа низ образите, ги испружаа рацете кон таа златна боја и неверојатното синило, вдишувајќи го свежиот воздух и без здив ја наслушнуваа тишината што се протегаше околу нив, како прекрасно море без звуци и движења.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
