познато (прил.)
Нашїй-отъ ѧзикъ, како що є познато, се дѣлитъ на две главни наречїѧ, отъ кои-то єдно-то се говоритъ во Болгарїѧ и Тракїѧ , а пакъ дрȣго-то во Македонїѧ.
„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“
од Партениј Зографски
(1858)
Вам секако Ви е познато дека овде во Софија деновиве се основа Македонско научно-литературно друштво: Вистина, засега околу него се собраа десетина луѓе, но ако не се преземат соодветни чекори и не се протера Крсте Мисирков од Бугарија, тоа за кусо време ќе го опфати грото од македонската бројна емиграција…
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тоа име им е општо познато на Македонските Словени и сите со него се именуваат.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
134. Во историјата не е познато да постоела и посебна словенечка држава под какво и да е име.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од ум. Познато е - секое јунче станува бик.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Не ми беше познато како ја пренесол тој мојата прикаска но разбрав дека шегата му го намалила угледот во семејството и му донесла и модрица под ребрата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Зимаа стркала топка од бели мисли но ти не извика топла е студенината на снегот Па сега без прекин чекориш по тенкиот млаз од светлината што како пат виножитен се распнал меѓу погледите и води во густата жижа на едно познато молчење Се чудиш зошто се гранките во превезот румено бел проѕирни како мирната и широката мрежа на очите Но колку и да се надвесени тие над мртвите води сепак би те грабнале на раце
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Море над глава, море познато само од возбудливите свески за гусари а на него бела пена - облачиња, нејаки, нежни, недопирливи.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Познато е само тоа дека во пролетта на 1516 година дошол во Вишеград јаничарскиот ага од Цариград со педесетина јаничари и ги распратил по блиските села да го соберат познатиот данок во крв, т.е. да одберат здрави христијански деца, да ги земат и да ги одведат во Стамбол за јаничари.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Личното име му било Баица, но фамилијарното не е познато.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Отец Симеон бараше во познато лице нешто, брчка или боја, грч некој, што ќе го откриеше сеќавањето на нивниот последен разговор.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Но, за сето време тој не забораваше да забележи и по некое познато стебло, по некоја позната делканица од секира во корубата од тие дрвја, секогаш држејќи се за нив, како за единствената нишка, што му беше негова низ таа наеднаш толку многу туѓа шума, свесен дека тука некаде во близината на неговата трага мораше да поминува и патот, по кој луѓето од нивното село одеа или се враќаа од Белата Долина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Беа и едни лити завивања во колениците, и боцкаво трпнеење во подноктиците на рацете, блажеви во слабините и она познато чувство за здивот, исполнет и затнат од некаков снег.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Бојан не се изненади многу од тоа, зашто му беше познато дека повеќемина колибари чуваат скриени пушки.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Мене колку ми е познато овој термин за првпат во размислата за поезијата го воведува Осип Мандељштам во есејот „Испад“, во кој дефинира неколку виални состојби во руската поезија и поезијата, воопшто.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Реков, Уј е мало место, едвај со петнаесет илјади жители. Некогаш било многу познато по производство на хартија.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Штом се минат плоешките извори, веќе оддалеку се назираат првите височински на Карпатите, на чии падини се наоѓа планинското летувалиште Синаја, познато од порано како резиденција на романскиот крал Карол.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Меѓутоа, парижанте многу жалат за старите „Хали“ и, колку што ми е познато, имало долги и бучни расправии поради преместувањето на „Халите“, кои се толку многу сврзани со историјата на градот.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Нешто му е познато, нешто не разбира. Матна му е главата.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И којзнае зошто сето тоа ме враќа кон нешто поминато и познато.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
