поколение (ср.)
Со научни прашања не сакаат да се занимаваат, но затоа се убави организатори: можат да организираат лотарии, да пропагандираат некоја работа, да организираат некоја вечеринка со добротворна цел, без да му гледаат многу многу оти со неа ќе се оскандалат и себеси и идното поколение од бугарски студенти во Петроград.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
94. Видните Македонци револуционери сепаратисти, како Делчев, 95 беа само ученици на првото поколение Македонци ученици српски и бугарски.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Па таму има цело поколение што се развивало, растело и учело на бугарски; ќе прифати ли сега тоа да се мачи на нов јазик?”
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Ведро поколение, помисли Отец Симеон. Педагошки настроено.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Те каниме на мал излет.“ Се насмеа. Ведро поколение.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
10. Толку многу го засакав тоа небо Под кое погласно од звукот на поколението Осетив нешто горчливо и – тешко.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Така многу го засакав тоа небо Под кое погласно од звукот на поколението Осетив нешто горчливо и тешко.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
На тебе улам, неправедна божице, што се оддалечи со мојот залез на твоите усни за да намножиш поколенија.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Така сѐ што се прави, сѐ што се работи со желба да се изгради нешто, да се создаде, да се остави за идните поколенија - убаво е.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Можело да се очекува дека неговите маки еднаш ќе се споменат со гускино перце во некоја библија над чии страници ќе липаат поколенијата; но сѐ ќе било попусто и веќе никој не ќе можел да му ги смекне раните на душата што со копнеж се стремела кон височини.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Оттогаш, во знак на набожна покорност, поколенијата на едноокиот, најверојатно по совет на некој свет човек, носеле на левото уво златна обетка и иверка свето дрво под гушата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Само поповите не се реинкарнираа. Нивната потпапочна, мистична набрекнатост се пренесува од поколение на поколение.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Така настанува новото поколение на видовите зборови.
„МАРГИНА бр. 3“
(1994)
Еден саат чука тик-так, тик-так, Собирајте од афион мак Зрнциња кафе и пламено кајче и правете хероин за идните во воздухот сили поколенија; не чекајте време нема. Нечии мили кафени труби О, мила врбо бесрамна Наравоучение ни цицка, ни гс ко штица си рамна, Ако сакате да живеете долго исти се сите стомаци и да бидете здрави кога се полни бидете работливи како мрави. Кон одот за господа и божјиот суд на бескрајната Ако сакате да бидете први (верници) меланхолија во долината не бидете победни и од црви. сивите пци. 54 Margina #1 [1994] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
На моите идни поколенија им ја препишав мојата интуиција како пропаст (подобро да не го отвораат тестаментот).
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Овој „старец” ќе цица, ќе ја валка својата постела, ќе го носи името на предокот; оние од неговото старо поколение коишто сѐ уште се живи, ќе уживаат гледајќи како нивниот стар другар од ловиштата и битките мафта со своите малечки екстремитети и вреска; штом ќе проговори, ќе му ја наполнат главата со сеќавања за починатиот; строгата обука ќе го „поврати” неговиот поранешен карактер, ќе го потсетат дека „тој” бил гневен, суров или широкоград, и тој ќе биде убеден во тоа наспроти секакво доживување на спротивното.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Хенри, по божја милост крал на Франција и Навара, на сите сегашни и идни поколенија, поздрав.
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Нема сомнение дека ова поколение на научници не е првото кое се обидува да го разбере поведението на овие системи.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Потем отидоа пред куќата на Павел Земанек; извикуваа гадости за татко му, велеа дека бил предавник кој го напуштил родот, го оставил семејството, и дека на син му, Земанек, ќе му ги пребојадисаат јајцата, поколението негово; и потем исчезнаа, со некоја новокомпонирана народна песна низ улицата, кон некоја нова адреса.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
И угодно ѝ беше тврдењето такво на власта, оти устите на ласкавците милозвучни, а ушите на власта милочујни се секогаш, но нишан никаков за тоа дека тоа е точно немаше, ами напротив: сѐ послаби во умот стануваа поколенијата царски, сѐ послабоумни наследници се раѓаа и родот се расипуваше, од колено во колено.
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
