покривка (ж.)
Се наведна, ја дигна покривката: од работ на нечистиот завој, месото на ранетата нога, долу беше натечено млако, темносино.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Уште само неговото големо прашање останува да живее под таа покривка и не се бори за доказ.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ја собра главата во рамениците. Металната покривка на болничката кола се оддалечи од него, стана безопасна за јаката черупка.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Исус, Нерон! Погледна околу себе и виде бели ѕидови, бел кревет, бела покривка и бело небо зад решетките.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Мара нешто сокрива мајка ѝ в соба штом влезе Кога е сама - на златна покривка Мара сѐ исто везе.
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Студениот снег - топла покривка! Возможно ли е?
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
- За да ги покрие полињата со дебела, топла покривка.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
А сепак - снегот е топла покривка.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Топлиот дожд што непрекинато паѓаше, некогаш силен, некогаш само како росичка, постојано и сигурно ја смалуваше дебелината на снежната покривка.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Под таа дебела снежна покривка и поточето веќе не постоеше.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Окната на прозорците беа чисти, со перденца, од вратата до огништето беше послана черга, врз ковчегот под прозорецот до огништето весело шарена памучна покривка.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Мартинките на двајцата светеа на утрешното сонце кое тукушто се пробиваше преку гранките на борјето и ја гонеше седата покривка од нивните „коси".
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Се завива со сѐ што има внатре, но ништо не помага: ѝ се тресе снагата, ѝ штракаат вилиците; од студ се буди; гледа: Бандо во немирниот сон ја исклоцал со нозете покривката од неа и ја оставил гола.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Квечерина одново кога ѕирнав во книгата ми се стори дека побелеле, се смалиле, и позаспале како дечиња во постелата на книгата – ги покрив со темната покривка на моите горчиви години.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Наместо маси некаде имаше и делови од најобични тоалетни предмети на кои беше ставаена само една покривка.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Бучењето на автомобилските мотори се задушува во белата покривка.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Птица в гнездо шири крила, покривка за челад мила - добра ноќ!
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Едниот имал две покривки, па со едната се покрил, а другата му ја дал на својот сопатник, кој немал со што да се заштити од дождот.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Со чекор на слепец чиј инстинкт е недостижен, врел и смекнат од замор, дојдов до својата хотелска соба со избледени тапети и прозорци свртени кон широка и жива улица и се фрлив врз жолтата покривка на креветот.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
