потсмев (м.)
Го искапа бабата. Кога го вршеше ова среде тишината темна, монотоно сите ги редеше маки на Јова, в потсмев кон сладоста земна.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Чорбаџи-Дико знаеше сѐ за Бошка и затоа, кога овој седна спроти него, не го дочека ни да почне да се поплакува, туку си сркна од кафето што тој час му го донесоа момците и офолито, со потсмев во гласот, му рече: - Зарем на еден Лумана најде да му одмаздуваш, бре главо будалска.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Нема ни да се обиде да го сокрие пред неа својот потсмев. тој немаше душа, Марија, ќе ѝ рече. Имаше, ќе го пресече.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го совладуваше својот бол со потсмев.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Смеа, рапава и придушена смеа. Тоа не е смеа на циркуска публика, весел кикот на прснати стакла. Тоа е потсмев.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Говореше со искривена уста покажувајќи го со радост секому својот златен заб и уште ако кон сетоа тоа ќе се додадеше дека неколку дни прет тоа совлада на ринг некаков бистроок и црн Романе, јасно можеше да биде дека не можеше а да не го гледа со потсмев тој што дојде.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не се фати за глава и ги праша дали веруваат во се а тие, со некој потсмев во гласот, рекоа дека веруваат во се и во него.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
„Кога Човек не е сам и сувата трева е повесела.“ Се ловеше : со потсмев пееше на црковен начин, како проповедник. „Тој е сакат, Мироне“, пак рекоа долждалците. Мирон не ги чу.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Нервозен потсмев му ги грчи усните.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ќе му го одземам задоволството на крвникот и ќе го избришам потсмевот на оној што ќе рече: измамник и дезертер.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Се остави да го фатат и да го доведат овде за потсмев и забава.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Но, тој со ништо не го прикриваше во својот глас оној површен трепет, што мораше да значи или подсмев или голема жал. Или обете. Најверно обете.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тетка Фора го забележа потсмевот и се замеша, им рече на внучињата: - Во маните на тетина ви да не се огледувате.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Побргу тие беа за жалење отколку за потсмев.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Водичот се обрна: - Секако! – одговори безбојно, сепак нестигајќи да го сокрие победоносниот потсмев на тврдото лице.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Не, бре, не се оставам улогава за потсмев и претерување.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Додека јас не можам да сфатам што е тоа може да предизвикува потсмев во друштвото во кое се наоѓам, луминозноста на мојата стварност како да секна за еден кус миг во кој нешто се случи.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тука се осамува, се оддалечува од обесхрабрувачките потсмеви и масовните стеги, обилно ги враќа изгубените атоми оптимизам.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Момчето на моторните ролшуи дофрли со потсмев: „Ајде, Џо! Тие и нивните бајки. Глупости!“
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Додека оваа пошлост’во чист облик предизвикува само добронамерен потсмев, онаа другата - која што, како што вели Набоков, е особено снажна и опака, кога лажноста не е очигледна и кога се смета дека вредностите кои таа ги имитира му припаѓаат, со право или не, на највисокото ниво на уметноста, мислите или чувствата - се чини, предизвикува тегобност. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 161
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
