потстане (св.)
Тој потстанува и внимателно ја прима шољата чај) И не е случајно пронајдено? Мислам - писмото?
„Го сакате ли Дебиси“
од Лазо Наумовски
(1973)
Ама, осеќам дека и тој потстанува оттаму.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Потстанува Перипелицина и вика: — Оди малку побргу, Тимјановна!
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Јас потстанав, цигарата ми прсна, букет искри ми исфрли цигарата, надвор почнаа да подлетнуваат гулаби.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Пензионерот потстанува да ја поздрави убавата жена што минува крај него, со внучката.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Потстанувам – не седнувам, моето тело на нозете се потпира.
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Пред она што не го видел ни кај Добре, најдобриот човек на светот, тој потстана и прошета со оврголените очи.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Потстанаа, проусти плашливо, но доста гласно: - Ако сево ова е вистина, нека дојде некој да ми го потврди тоа!
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Логотетот потстана, нѐ изгледа од сите страни и потем рече: „Господе! Каде бевте сето ова време?“
„Папокот на светот“
од Венко Андоновски
(2000)
Трајчеица, возбудена и самата од своите сопствени зборови, потстана од столот.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Напротив, нивното појавување на замислените патеки во придружба на лигавата насмевка на Пачев Загорка Пеперутката го проследи како највпечатлив настап од првомајските паради па затоа и потстана и долго го изразуваше задоволството ракоплескајќи му на ова свое привидение.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Одеднаш, додека потстанаа бабите од околу маса, тесното ходниче се наполни со тетки и чичковци и со многу развеселени гласови.
„Црна билка“
од Ташко Георгиевски
(2006)
Генералот потстана да ѝ подмести стол на советничката, докторот се наведна да ѝ бакне рака на домаќинката; па сите седнаа, се погледнаа, се насмевнаа и во исто време почнаа да зборуваат, испивајќи го кафето: - Како сте? Како спиевте?
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Шабтај потстана во креветот, а потоа се исправи, слушајќи како некој, најпрво од далеку, потем сѐ поблизу до него го довикува неговото име.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Јас потстанувам, како што му прилега на ученик кога одговара, и велам само: „Сега ми се прават чевли”.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
Малку потстана, зеде една убава четириаголна кутија од сите страни побисерена, а во средината со испакнатата слика на џамијата во Источен Ерусалим, со по два бисерни цвета од левата и десната страна.
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Тој го крена погледот. Дури малку и потстана.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Потстанав да видам што точно се случува. Прозорското окно зачкрипе.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
Потстанав. Го сонував одново истиот сон во кој дедо ми заминува во багажникот на модерен автомобил, налактен на шареникаво ќебе, во удобен дрвен ковчег од кој ми мафта како пред интересно и важно патување.
„Ниска латентна револуција“
од Фросина Наумовска
(2010)
