праисторија (ж.)
Моќта на зборот и преку сликата да се доближи до мислата и размислата, е процес што егзистира во поезијата од нејзината праисторија: во генот на зборот е да формира слика, во смислата на сликата е да се крие нејзиниот прародител – светлината и сенката на неизречениот збор.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Кога се трите заедно ја растресуваат сета праисторија од нивната рана младост до денес.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Најголемата мистерија на праисторијата – ужива во нејзината збунетост, се повлекува на чекор од патеката, се провира меѓу грмушките и оттаму, го стивнува гласот: - Никој не знае што бил...цицач, или можеби гуштер...нема останато ни ковче од него. Освен траги.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Долго не можев да заспијам, замелушен од рајот глетки од праисторијата, во кои бронтопсот, пробивајќи се низ џунглата од џиновски папрати, во скржавата светлина на праисториското утро, без престанок ждере плодови, инсекти, јајца, корки леб, кобасици, и некои растревожени човечиња што безглаво упаѓаа во неговата расчепена, лигава челуст...
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
А оние запалиле контејнер! - Праисторија. - Мизерија. - Ни трошка трпение. - Неодговорност.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Со појавување на првите иновации во праисторијата- првиот основен Гласовен Закон , односно Законот за отвореност на слоговите, се добиват формите на многу зборови.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
По ликвидирањето на мамутите и идеолошкиот раскин со диносаурусите, опосумскиот монотеизам преминува кон својата наредна фаза: фалсификување на праисторијата.
„Бед инглиш“
од Дарко Митревски
(2008)
