прегратка (ж.)
Тој никогаш, па иако копнејќи, не ќе стисне во преград внук. ...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Го поткрена Неда мртовецот, — тешкиот товар во мајчина прегратка лесен . ..
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Да, ти ја избра топлата женска прегратка, наместо студената прегратка на ропската земја …
„Духот на слободата“
од Војдан Чернодрински
(1909)
Ме прогони како жена блудна, ненаситна, похотна, осамена. Ме грабнува во прегратка пламена неизбежно и со сила судна.
„Слеј се со тишината“
од Ацо Шопов
(1955)
Но немој да мислиш, ти, стар добродушен мрморко, дека во овие бели прегратки ќе ја заборавам малата Џен, малата црна девојка со жолта свилена панделка во косата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Жената врисна оттргнувајќи се од неговата долгорака прегратка. И пак стана уште поситна, понесигурна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Ноќе, Марија, ветрот умира во прегратките на жолтите врби.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
По оваа молневито свршена работа, стариот погледна во врзаната Анѓа, го испушти крвавиот јатаган, ги рашири рацете за прегратка и се стрча кон неа, ја прегрна и почна да ја целива по крвавото лице.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Анѓа се осмели да го погледне овој силен Турчин и просто си го виде својот сопствен сурат во неговиот и веднаш се вџаши, па почна да мрда со устата, ширејќи ги рацете за прегратка и вртејќи се кон него. – Ан... Ан... Ан... нгеле, брате!
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Во тој момент куклата се истргна од нејзината преградка и рипна на отворениот прозор.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Жените поцрнети од сонцето, разградени, со светнати очи и благородно порочни, благодарно летаа во прегратките на мажите.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но, Питу не го збодна коњот. Разбранувано се спушти, ги рашири рацете и за миг се слеа сѐ во една прегратка: и тој и жената, и детето и коњот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја држеше в прегратки посигурно и поврело од Ивана.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Смеа, прегратки, радост што е тоа, за кого е? За мене не е.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
НЕДА: (Повторно ја бара неговата прегратка, но Иван ја отклонува.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
НЕДА: Иване, не оставај ме. (Му се фрла во прегратката на Ивана.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
(Потонува во неговата прегратка, најпосле, по сето грчевито барање.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
За кого го отвораше просторот таму? Посеа смрт и сам падна во прегратките на стравот...“ ***
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Кажи, не би ли бил среќен во нејзините прегратки?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
- Охо, брат мој! - овој го зграпчи и одвај што не го задуши во својата прегратка: - Гледај го ти него, само еден глас и коските под дреата ти останале.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
