премиера (ж.)
Наближуваше денот на премиерата. Готови беа и костимите, осветлението, декорот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Но за сценскиот уметник врвно возбудување е премиерата! Особено за неа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Прва премиера! Цела таа ноќ, спроти премиерата, не заспа.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Дури ноќта, несоницата со цвилежот на запалената кучка те тера да ги протеруваш нечесните демони од себе, да се тресеш од лазењето на инсектите по жилите, да завиваш под јорганот, додека на стотина метри од твојот кревет, гледачите пред провинцискиот театар, уредно наредени во семејни кругови, чекаат да ги подадат билетите за вечерашната премиера.
„Или“
од Александар Прокопиев
(1987)
Хорацио Цвикало, средовечниот актер, за кого дилемата „да се биде или да не се биде“ е постојано провокативна, било да се работи за Шекспиров монолог на театарската премиера или за „приказна од животот“, која ја реанимира над кафеанската маса, заклучува: - И што велиш, мил мој?
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Еве ти вишок билет за премиерата – оди, учи, глеј како се пишува!
„Зошто мене ваков џигер“
од Јовица Ивановски
(1994)
Премиерата е во септември. Ќе ви испратам покани, се викам Џеки Кертис”.
„МАРГИНА бр. 15-16“
(1995)
И покрај очевидната драматуршка комплицираност на пиесата, заситена со „литературност“ на дијалозите, „Настан“ (по првото студено среќавање на премиерата) беше сретнат од гледачите со одобрување.
„МАРГИНА бр. 17-18“
(1995)
Славата ја доживува токму со овој филм и веднаш по премиерата во Лондон се враќа во Скопје од две причини.
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Тогаш сите од маалото со часови зјапавме, напикани токму во подрумот на Мики, во и меѓу нозете на девојките и жените што стоеја пред продавницата „Громби“ над нас, врз подрумските решетки, а кога понекогаш ќе задуваше ветерот на кој му го заборавив името, тоа го доживувавме (молкум) како премиера.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Главно, кога ќе седнеш по премиерата во театарското бифе, за сѐ се зборува освен за делото.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Но тој другар Кочко со години ми испраќаше карти за неговите премиери.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Прво зборуваа воздржано за премиерата, небаре од гледиште на гледалиштето; потоа поминаа на пофалби за работата на режисерот како негово дебѝ, па на комплименти и признанија за улогите на колегите во одделните сцени, за на крај да завршат со бесрамно откриени самопофалби што кулминираа повеќе со дерење одошто со пеење, поправо со разногласје колку грло ги држи.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На премиерата авторот се виде единствен дојденец, па се почувствува како крадец во туѓо лозје каде што останала само јагурида.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Пред тоа чекореше како млада жена, одеше секој ден кај пријателките (од некои од нив беше постара половина век) да играат карти, еднаш неделно одеше во кино, и не пропушташе ниту една театарска премиера.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Партиецот му одговара: „Зарем имате и премиери во театарот?“
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Во времето на криза, Бернард Шо, го поканил Черчил на премиера.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Черчил му одговорил: „Не можам да дојдам на премиерата, зафатен сум, но ќе дојдам на првата реприза, доколку ја има“.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
