прераскаже (св.)
Еднаш, по таа чудна ноќ проведена крај заспаниот човек со уништен разум, се обидов во едно друштво да ја прераскажам одисејата на скитникот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Беше едно проклетство, една горчлива судбина, една горчлива шега, која се прераскажуваше меѓу печалбарите од селата наоколу.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Ви прераскажувам јас што толку долго бродев Што видов нова земја и ново небо што видов И пак што се вратив одново за да бродам.
„Камена“
од Анте Поповски
(1972)
Макс Ернст, неможејќи да насллика една слика – ја прераскажува: „ во една земја со боја на „гради на гулаб“, воскликнував кога излетуваа 100.000 гулабици.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
И веќе никого не познава за да му прераскаже Колку сонца и колку месечини памети, Отаде кои мориња и луњи и отаде кои боишта и копја Се враќа Веејќи се како црно знаме низ времето.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
И им прераскажува за нас Загледани во овие изгаснати огништа на душата.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Тоа за кулата и за Далиборка е народна приказна која секој прашки граѓанин со специјален пиетет ја прераскажува, како и за народниот пејач што ја испејал „Старата песна“ која пее за љубовта...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Си го прераскажувам така сонот, трчајќи кон село.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Јас потскокнувам и си го прераскажувам сонот што треба да ти каже кое момче ќе го земеш, за кој човек ќе се мажиш.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Нема да ви го прераскажувам тој расказ, само ќе ви кажам дека тој волшебен збор е „молам“, и само толку да ви кажам дека детето што пред да научи да го употребува тој збор било несреќно, никој не сакал ниту една желба да му исполни, зашто било остро на јазикот, но штом го научило волшебниот збор „молам“ сите желби почнале да му се исполнуваат.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Борхес прераскажува запис од Исток според кој во пустинитена Индија растеле црвени ружи и врз листенцата со златна боја било запишано: нема друг бог освен тебе...
„Ненасловена“
од Анте Поповски
(1988)
Со години луѓето на Кукулино го прераскажувале настанот на тој ден; внуците дочекувале внуци и се сеќавале на прикаските од детството: пред жените во црно одела со тврди чекори игуменијата Минадора во арамиски објала и со неголемо знаме - златен и збрчкан лик на модро платно со црвени рабови.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И се смириле до безгласност зашто Арсо и Цветко прераскажале дека виделе на пат осуммина под пушки и со секакви ножови и кубури во појасите, бездруго арамии или платеници на бегот воденичар.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се грчел и како оддалеку да ги слушал призраците на туѓите гласови додека барале од него да го прераскаже настанот.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Беше речиси „ѕвезда” во универзитетскиот Латински кварт, а неговите предавања за Кант, Бергсон или Ниче се прераскажувале меѓу неколку генерации студенти.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Чинам: Ме лекува. чешма Истечува ли, Ромори ли, Или Така Се прераскажувам Себеси? ластовица Прелета Небаре Воздишка. октомври. утро.
„Вечната бесконечната“
од Михаил Ренџов
(1996)
- Така се случи мојата коса да се престори дом за зборовите што ги шепотеше милувањето - се трудеше Јана да ја прераскаже приказната за една љубов што Зрновски веројатно ќе се обиде да ја игнорира со своето молчење.
„Летот на Загорка Пеперутката“
од Србо Ивановски
(2005)
Животот во паника ќе кидне прудолу
да провери дали сѐ уште
е тоа што мисли дека е:
заден миг на свесност
кога сѐ се претвора во блиц сеќавање
во јазик разбиен од из-без-ум-е-ност
во сублимиран естезис
оти нема време да се прераскажува
на долго и на широко
само извесна веројатност да се искаже
без надеж
дека ќе биде видено
од некого
само извесна пасија по кажувањето
- низ реч, низ слика, низ музика,
низ тело, низ плот...
само извесно насетување на вистината
според логика која оди прекутрупа
во погорниот, во вртложниот
круг на небото
кога тоа ќе се
отвори
во
екс-та-за!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Како што одамна беа рекле Предците на новодојденците од Македонија Еден народ троа брлив троа чуден Таму некаде од некакви балкони или балкани Којшто уште од древни времиња Ги слави само поразите И севезден прераскажува свежи соништа Свежи самоклеветења и самобербатења
„Сонот на коалата“
од Ристо Лазаров
(2009)
Ја кажуваа и прераскажуваа и како приказна слушната во лош сон остана во паметењето на нивните внуци.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
