прими (св.)
Блажен да е градот којшто го прими тертиот извршител на Божјата промисла.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“
од Климент Охридски
(1754)
Како што Евреите, кога воведуваат дете во училиште му велат: „Учи се! “ - како она што значи алеф, така и Грците го примија алфа.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Ниту Бог ја створил, ниту ангелите, ниту се отпрвин створени* и примени од Бога како што се тоа еврејските, римските и грчките?“
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Не ќе примнам друг в постела, и колку да е убав, сѐ дури трае мојот час. Со плач ќе те смилостувам...
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Откако прашањето ќе биде исцрпено и по него е примено некакво решение, се испраќаат циркулари дека прашањето е исцрпено.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
64. Александар Обреновиќ (1876-1903), кој на 13-годишна возраст го прими кралството во Србија, а на 17 години изврши државен удар и воведе автократски режим што доведе до акцијата на офицерите-завереници на 28/29.5.1903 год., кога тој и неговата омразена жена Драга Машин беа убиени и исфрлени низ прозорецот.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Кога историската неопходност категорички ни изјавува: Македонци, или соединувајте се меѓу себе и отцепете се од другите балкански народи или гответе се за дележ на нашата татковина! – сите искрени патриоти Македонци ќе го примат првото.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Тогаш Анѓеле што ќе прави на тоа парче земја, оттаму како ќе се врати ако не го примат?! (Потонува во мисли).
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
- Ти реков: ќе нѐ примат. Што си запнал толку?
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Беличот како да имаше однапред смислен одговор на ова неизбежно прашање. – Јас не бев тогаш дома, а него не го примиле. – Зошто? – Бил малечок. – Колку години имаш? – Кој, јас ли? – Ти. – На Петровден наполнив осумнаесет – излага Беличот. ...
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
- И велиш бездруго ќе не примат? – прашаше кој знае по кој пат Мече, вртејќи со глава како да не му се верува.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Кој беше јунак в борба загина, мајка му беше Славеј Планина, таја го прими, прими загрна во зелената своја промена!
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
Неговиот предлог сите го примија со најголема сериозност но јас не се согласив.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Блазе си ти на душата кога мислиш така за твојте деца. И шо е тоа лав дали ќе су а примнал?
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бино се израдува како дете кога Рожденката дојде и го праша дали ќе го прими нејзиното девојче.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Сега само отслужи една обична Златоустова литургија, се назова „Христос воскресе“, се причестија луѓето што ги испостиле седумте недели страшните пости, му дадоа по едно јајце на попот за „божиот дар“ што го примија од него и црквата се пушти.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Војниците безгласно го примија, нивен е ороводец, и му се тргаа од пат.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
За сѐ е нужна чиста сметка: примено олку, дадено - толку, и со букви: толку и толку уште штркови се на лице.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се сети на нејзиното последно писмо што го прими во единицата.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Врз твојата пепел и мојава нека тежи прими ме! Над сите зла Најцрно ми е Без тебе!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
