продре (св.)
Појдовме полека без да проговориме. Млади бевме и нерасипани а она што го претчувствуваме за Кузмана беше тајна во која не можевме да продреме наполно.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Почувствува дека по тој начин сака да продре во некоја тајна. Испитуваше, слушаше.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Држејќи се со обете раце за половината, човекот полека се свитка и клекна на коленици, се обиде со уште еден напор по тој напор да продре со влажните очи во темницата.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Вклештена меѓу рабовите и железната рамка, таа го притискаше своето тешко тело во ѕидот и ја спречуваше светлината да продре во ќелијата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Го задржуваше на своите прозорци и ѕидови чадот што сакаше да продре внатре, за да им биде попријатно на двете деца.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Во собата каде што лежеше болната Зорица пердињата беа толку дебели, што тоа залудно се обидуваше да продре преку нив.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Мофашите успеале да продрат преку Бигла во Був, во Герман, ни ја фатиле целата граница кон Југославија.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Се изморувал Панделиј Каламарис, проплукувал крв и заспивал на нозе - ќе продреме, ќе се тргне и пак: од работилница до работилница.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Dans le bain (буквално: во бањата), секако е идиом во вистинското вплеткување во нешто, така што, само што сме продреле во спиралите, веќе сме вовлечени во првата фаза од нејзината имплицирана вулгарност, па неизбежно и во сексуалните конотации на целата фраза.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
За чудо тој практичен проблем на „чистиот ум“ тогаш не продрел во општата свест.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Лекарот мора да чувствува дека има право да продре во болеста, токму како што родителот знае дека има право да влезе во детската соба во секој момент, без оглед на мислењето на детето за тоа.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
Секогаш кога помислувам на стрипот (воопшто: на „концептуалната уметност”, вештината на преградувањето, компјутерските игри со многу прозорци во кои се наоѓаат нови многубројни прозорци, лифтови, тавани, визби - целиот тој делумно изветвен психоаналитичарски корпус, што наликува на франкенштајновиот пачворк, или на Голем, тоа купиште екстремитети како еден puzzle од „лаги” што ја создава треперливата, испресечена вистина, еден зоетрап-стрип) ми паѓа на ум (како што, веќе рековме, сенките паѓаат од ѕидовите, толку бавно како капките /оној мраз!/ што го длабат она дно?!) Емпедокловото сфаќање на окото и гледањето: окото го градат (според Платоновиот „Тимеј”) огнот и водата; огнот е раздвоен од водата со мембрани направени од мошне ситни пори кои спречуваат водата да продре внатре, а на огнот му допуштаат да излегува надвор, за да го сретне предметот на гледањето.
„МАРГИНА бр. 22“
(1995)
По неколку минути крвта продре преку газата и Дејв внимателно ја отстрани.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Тука веќе сè сум излижал и секаде сум продрел.“
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Покрај целата професионалност и регуларност, дизајнот мора да продре и во областа на неодгатливото.
„МАРГИНА бр. 36“
(1997)
Новата држава – црква широко ги прифати во својот голем храм – земјата, сите свои верници, готова да продре во нивните души.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Зачудо, тој практичен проблем на “чистиот ум” тогаш не продре во општата свест.
„МАРГИНА бр. 35“
(1997)
Не можеш да ја видиш опачината, не можеш да продреш од внатрешната страна“.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Во пролетен самрак монах ги благослови луѓето кои влегуваат во храмот во кој, освен светлината во нивните очи, ниедна друга не продрела.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Ја гледав во тие мигови, сакав да продрам во нејзината душа.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
