протегне (св.)
Протегна рака и од босчето исече едно подебело парче, па си зафати да си делка црцало.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Нозете му се протегнаа дури до самиот влез на колибата.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Уредента, со чекор на човек што управува голема трговија, од стариот напуштен автомобил излезе Баждар и се протегна слеп од силното летно сонце.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Кумовата Слама спокојно се протегна преку небото, ѕвездите беа од сеачка торба великодушно расфрлени.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Сева корија и сиов камен што го гледате длабоко под мене протегна жилав корен и мојава става што вишнее усамена под ридов сте вие.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
- Сега веднаш, веднаш ќе ги доведам, чорбаџи Панде, - се протегна тој, ги зеде парите и мигум, нишајќи со својот голем стомак, тргна накај големата анска порта.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
На крајот замолче за малку и си ги протегна дланките кон Арсо. - Смарагда со мелем ги лечеше. На, види.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Помеѓу нив се протегнуваше невидлива оска и тие се зацврстуваа на двата краја на оската, за да ја зачуваат рамнотежата.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Протегнува суви раце. Го свлечкува јашмакот.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
А се сеќаваше на многу вакви прогонувања, и со оние помалите вепри, знаеле да се протегнат во бесконечност, од која најпосле е тешко и да се вратиш дома.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
За сето време додека чекореше меѓу дрвјата тој веќе ниеднаш го немаше во себе она подмолно, проклето и застојано чувство од сите поминати денови за себе си сосема сам; постојано беше со оној напред; тоа сигурно и неотуѓиво му го носеше сето тоа време оваа крвава трага, што се протегнуваше меѓу нив.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Прочитајте ја наредбата, па ќе видите што пишува, - протегна рака кон жолтата плаката залепена на вратата.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Како што излезе така се протегна загледувајќи се во сончевината потечена надолу да го преплави и полето.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
— Кој е тој непознат човек шо сака да ми помогне? — праша Најдо и се протегна да ги размрда мускулите, да му се раздвижи крвта, бидејќи ете, неколку дена како лежи во темната јама без воздух, без светлина, бетер од оние во прилепскиот затвор и во Катилане во Битола.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Каја ги протегна ножињата, ги протри очичките, и кога ги отвори, го виде насмеаното лице на мајка ѝ наведнато над неа.
„Раскази за деца“
од Драгица Најческа
(1979)
Берлин, се чини, нема ниту крај, ниту почеток, се протегнал од крајот на светот, или до оние ѕидишта кај „Бранденбуршката капија“, односно од „Рајхстагот“, каде што е поставена вештачката граница на градот, каде што се пресечени неговите животни артерии.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Будимпешта, низ која тече Дунав, е посебно доживување за оној што овде првпат ги доловува нејзините силуети и сиот град, кој се протегнувал на близу четириесеттина километри.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Не видов кога протегнал рака.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Во пролет и во есен доловите и ендеците се поројни, преку зима замрзнати, а налето само тенка водна нишка, која никогаш не стигнува и да пресуши, се протегнува низ нив.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Се спушта во малечка заветрина, Јасики, и искачувајќи се по јужните падини на Зајачки Рид испливува горе на ридот и по него се протегнува сѐ до Алилово, односно сѐ до крајот на источниот лак на Потковицата, односно сѐ до конечниот крај на целата Потковица.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
