пукнатина (ж.)
Но смртта никогаш не чека да ѝ се отвори, таа влегува сама и низ најмалата пукнатина на ѕидот.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Речиси со пирејска жилавост никнуваа од пукнатините на усвитениот асфалт.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Низ секоја пукнатина на старата воденица се пробиваат перчиња на темницата. Само што квадратот на прозорецот станува посветол.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тие ништо не знаеја и не можеа да знаат за пукнатината.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Бидејќи пукнатината беше од внатрешната страна и толку мала, што можеше да се забележи само ако се симнеше лустерот.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Чистејќи го еднаш лустерот, таа забележа на него мала пукнатина.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
До бес. „За твое добро“, рече другиот. „Ајде не спротивувај се.“ Пак опцу и дури тогаш забележа дека вратите на неговите соседи се подотворени и дека низ темните пукнатини на таа отшкринатост ѕиркаат врели очи на притаен страв...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Влегува Неда. Таа се обѕрнува околу себе, наслушува, потоа оди кон кујната, проверува низ пукнатината од вратата што прави Фезлиев и дури по сето тоа се упатува кон вратата од собата каде што е Иван.)
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
- Ја гледаш ли онаа пукнатина - праша Бојан. - Да.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Велам: кула се издига меѓу морето и небесата и во секоја пукнатина по една молитва...
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Ко дупка, ко пукнатина во сивилото.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Тие се провираат низ пукнатините на штичките и низ растојанијата од едната до другата. ...
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Во нејзините дупки и пукнатини живеат разни птици кои постојано испуштаат глас, веселејќи се или карајќи се која подобро живеалиште да фати; но кога ќе видат заедничка опасност: орел или лисица, се кријат која каде стаса, често во едно седело.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Потоа го соблекува палтото, му го подава на Васила и зема да се качува направо спрема седелката, која е водорамна пукнатина во спилата и пред која, од левата страна, расте ниско и осамено дреново дрво; за него, смета Максим, ќе се држи кога ќе го убива кобникот.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Тоа беше икона со пукнатина вдолж и отпрвин со нејасна содржина, па ја доближи до очи и се обиде да го види светецот и светот во кој тој живеел.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ме охрабрува само еден страк трева што се подава од една пукнатинка меѓу поплочената патека пред скалите.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Со стемнувањето, низ пукнатината на иконата се спровре во чад еден од последните покојници.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Ја погледна уште еднаш иконата. Низ пукнатината што се спушташе од левото уво на светецот и што го оставше празно она место на кое можеше да лежи срцето, низ тој отвор сличен на леандров лист, можеше да ѕирне.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Деловите на полегнатите човечки стави како да биле поделени на студени и топли зони и додека стомачните мускули им трепетеле на тврдата земја, преку тилот и меѓу плешките им се разлевала морничава врелина, и некој, едниот или другиот Онисифор, мислел дека крвта бара пукнатина на кожата да шибне како црвен знак и да му се придружи на сонцето со брзина на светлоста ослободувајќи се еднаш засекогаш од кожурците на глупавата препаленост, на страдањата и искушенијата што некогаш биле склопец на животворен течен мерџан.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
V Танаил каменоделкачот, работејќи долги години на својот занает, ги познаваше камењата во детали, на секој камен што го обработуваше му ја знаеше душата; ќе го пофатеше, ќе го испревртеше со рацете или со лостот, ќе го потчукнеше со чеканот неколку пати од сите страни, како железничарот што ги проверува тркалата на возот дали се пукнати, и ќе узнаеше какво му е срцето: здраво или не; ќе му биде ли верен до крајот на обработката или ќе му откаже на полпат; ретко му се случуваше да се излаже, да го делка некој камен, да го дотерува, да го обликува со денови, со недели, а често и со месеци - и на крајот да му пукне, да му расипе сѐ; а кога ќе му се случеше понекогаш тоа, - Танаил го фрлаше чеканот и глетото и налутено седнуваше крај каменот, неверувајќи дека навистина му откажал, распукал; врвеше со прстот преку пукнатината како преку рана, како преку болка; стоеше така долго време загледан во пукнатината и сиот ифрит, јад, не земаше веднаш друг камен да работи; ќе испушеше цигара, ќе се напиеше чашка-две ракија, и откако ќе му поминеше маката и лутината, започнуваше да одбира друг камен вртејќи го долго време пред да го направи првиот удар со чеканот и глетото на него.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
