развесели (св.)
Седнах, моми, окол' баба пред црковни врати, па сја пуљам и сја чудам зашт' е жаловита и што барат в таква доба т'мна и вечерна, кога људи сја собират дома си сос чељад; кога људи си оставјат дневни си печалби и сбирајат окол' себе дребни, мили рожби, па с них они сја печаљат да сја развесељат, да забравјат дни си чрни, маки, таги, глоби...
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Бре, Циганин и студен камен ќе стопли и ќе го развесели!
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Се што имавме, донесовме, само кумот да го гостиме и развеселиме.
„Чорбаџи Теодос“
од Васил Иљоски
(1937)
Ваквото нејзино расположение уште повеке го развесели Крстета, кој чекаше некоја кавга или плачка од Анѓа за нанесената навреда, но виде дека и таа е задоволна од поповата постапка, та ни тука не му остануваше некаква тежина на душата.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тивко е темно сред класјето во полето и осамотеноста боли Барем вечерва, вечерва слезете долу развеселете ме Зошто не би дошол тој сам во собата нам ни е долу страв Ноќта е темна ноќта е густа нам ни е долу страв
„Дождови“
од Матеја Матевски
(1956)
Се развесели. „Ме сметате за опасен лудак а не знаете што станува околу вас?“ „Што станува?“ го прашаа стискајќи го меѓу себе и кикотејќи се безгласно, само со тешките раменици на кои можеа да ја држат земјината кугла.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
- Да, да, - се засмеја Бузо. - Кажи им на твоите. Развесели ги побргу!
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Знаев: несреќниот ќе го развеселам само ако му ја вратам сенката.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Главатарот ми понуди половина државно богатство (еден стар клуч, две празни конзервени кутии, една сламена шапка и неколку шарени парчиња стакло) ако го развеселам Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Мислев дека тоа, ќе го развесели.
„Сенката на Карамба Барамба“
од Славко Јаневски
(1967)
Се упативме кон тополите. Билјана веднаш се развесели, како пеперутка потскокнуваше и сакаше да ми се откачи од раката.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Беше пролетно утро кога стариот даб посака да се развесели.
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Стариот даб се зарадува и си помисли: “Еве кој ќе ме развесели“ - па ги разниша гранките да го поздрави славејчето и рече: - Запеј, славејче! Развесели ме!
„Билјана“
од Глигор Поповски
(1972)
Таа пролет се обидуваше да нѐ развесели како и сите други, но многу нешта пречеа… Пречеа сите страотни настани од летото што помина…
„Друга мајка“
од Драгица Најческа
(1979)
А таа знае да ве поучи, да ве развесели.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
Китан развеселен уште повеќе што полковниците му направија чест, растрчуваше и постојано им туриваше пијалок во чашите. И пукаше со пиштолот.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Лежерно ме смести во една од фотелјите, им одрецитира неколку ласцивни вица на трите поети во подем и ги испрати, развеселени, назад во скопската ноќ.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Доколку идејата те интересира, секако јави ми си - спомни му ја на Мен Реј (Man Ray), ќе го развесели.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Без придружник, сосем голо, под срп сребрен, под свод китен, Развеселен Рокамболо Во кулата стана жител.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Дебелиот се развесели: - Повели, барај. На дрвово е сепак некоја птица.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
