ранец (м.)
Дојде еден каплар и ни вели да ги прерамиме ранците, да бидеме на штрек.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И ноќе, без да нѐ видат помалите, ние доброволците, построени по четворица, облечени во топли војнички униформи, со ранци на рамената, затропавме по асфалтот.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
А наредниот ден, уште со темница, ќе се растрчаа по ридиштата низ шумата, во полето низ житјата, ливадите и бафчите, и ти цел ден има да си слушаш пукотници, ловџиски рогови, лавеж на `ртки и загари, а преквечер, пред зајдисонце, со полни ранци убиени диви животни и птици, преку рид се спуштаа кон старата железничка станица и оттука со воз си заминуваа, јали во Прилеп јали во Битола.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Го пуштив курирот Цветан да ми донесе крпи од ранецот.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Само со ранецот, само со главата в раце.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
- Види што ќе ти покажам? - и го отвори ранецот, вадејќи од него една црна кожена футрола.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Извади од ранецот два сендвича со маргарин и салама и откако се најадовме и се напивме вода од реката, дедо ми почна да ми раскажува.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
XXIV Уште од рани зори луѓето во селото почнаа да ги буди лавежот на кучињата и некаков тропот; стануваа од постелата, ги лепеа очите на прозорците, излегуваа на чардаците и гледаа исплашено: колони војници врвеа низ селото; им светкаа шлемовите и оружјето на виделинката од зората; од сите сокаци се точкаа војници, а коњите што влечкаа тешко оружје, опрема, муниција и казани за јадење, врвеа по широкиот пат крај езерото; фрчеа коњите со носевите, збивтаа под теретот, чувствуваа жед и ги вртеа главите кон езерото што на утринското ветре шлапкаше бранчиња на брегот; од војниците избиваше пареа поднаведнати под тежината на ранците и оружјето; кучињата непрестајно лаеја и напињаа на синџирите да ги скинат; оние што беа пуштени, се втурнуваа кон војниците, но кога ќе добиеја клоца, ќе сквичеа, се тргаа настрана и продолжуваа да лаат.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.
„МАРГИНА бр. 34“
(1996)
Работите му беа во ранец на грбот.
„Омраза - длабоко“
од Драгица Најческа
(1998)
Седев на ранецот со пушката во раце кога колоната се појави.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Во ранецот носев свиткани фармерки и блузи, шише за вода и по некоја книга.
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Со ранец и со извалкани патики (единствено како и сега, и тогаш долго чекавме за виза пред конзулатот на јужниот сосед, што потоа се надоместуваше со едномесечни уживанции по грчките острови).
„Човекот со четири часовници“
од Александар Прокопиев
(2003)
Ранецот и понатаму е на рамото и мирува! Помислувам: веројатно се сетил на смртта.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
- Подоцна ќе дојде Боге од Бањи – рече Даскалов додека го симнуваше ранецот од рамото.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Наеднаш, се чини, посегнува да го симне ранецот, но и ова движење како да се забавува а потоа сосема запира.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Дај ми една причина за да останам овде Иако поради маскирната униформа над слоевите зимска облека и ранецот на грбот не можеше добро да погледне надолу кон своите гради, знаеше дека го притискаат редениците со куршуми.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Идеш со кола до најблиското езеро, ја оставаш колата, ја облакаш најдебелата јакна и го зимаш ранецот пун со вунени чорапи, поткапи, ѕиври и нормално – термос со греана ракија.
„Тибам штркот“
од Зоран Спасов Sоф
(2008)
Од ранецот го извлекувам албумот што со години го дополнувам со стари фотографии.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Ги собрав во ранецот за спомен и кога го нарамив се свиткав под нивната тежина.
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
