рофја (ж.)
Откри нешто, што те исуши откорен; откри нешто, што помина низ целиот тебе како рофја, те изгоре и те остави да се меткаш со денови по шумата, по беспаќата, а деновите ти беа сосема црни.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Рофја да ги удри. Сѐ собраа ... Зар не знаат дека имаме деца?
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
А таму, рофја да ги удри, им ги вадат душите.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Црно, како од рофја јагленосано кученце, потскокнува, 'ржи, слушаш како му зрее семето, и како му се приближуваш - сенката на детето некогаш што си играше со него - исчезнува.
„Две тишини“
од Анте Поповски
(2003)
Фовистички обоен
или плускотница, да освежи
исчекувањето да се олесни
рофја да удри
за невреме да ве подготви.
Да имате слух и за небески работи.
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
Мене тогаш како рофја да ме удри...“
„Човекот во сина облека“
од Мето Јовановски
(2011)
Ако не се засолниш, дождишта ќе те изнаводенат, ветришта ќе те кутнат наземи, може и некоја рофја да те дотолчи...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
- Штом ќе си легне до зазорување ниту рофја не го разбудува - поначесто си помислува, ама не му кажува да не би домаќинот поинаку да ја разбере, па да се навреди или да ѝ се налути.
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
