свод (м.)
(ЗАВЕСА) ЧИН ЧЕТВРТИ слика прва (Внатрешен дел на фурна. Средниот план го претставува задниот дел на фурната со рамен свод.
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Пеш по светот поема Песна прва Греј, о мила месечино, сјајно, греј и огреј ми страден род, во мачна душа шепни му тајно за дните нови под златен свод.
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Ха-ха-ха! ... Некаде насреде од чудовиштето зина огромна челуст, водата закипе, се запени и Мече усети дека расте, се надига над него бескраен воден свод.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Остана надвор од кипежот под неговите величествени сводови.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Сѐ занеме под високите сводови: зацари ледениот здив на смртта. Зловешто.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
И одеднаш, а за него толку многу во вистинскиот миг; во оној највистинскиот и единствен миг од вишнеењето на ова негово будење, таа пукната сина шир пред неговиот поглед ја распараа неколку црвеникави штркнати, прачки, исто како да се распука нејзиниот свод.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Но најпрво откога ќе измешавме сѐ, откога целиот небески свод ќе го удревме наопаку, Метеорот помирливо ќе речеше: - Добро де, будалчиња едни, што сте запнале толку, што е тоа најважно, Сонцето или Земјата, Земјата или Сонцето, сеедно, важно да знаете дека се движат, важно нешто се движи, доволно е толку!
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Илјади, безброј малечки кандилциња се запалуваат на јужниот свод.
„Големата вода“
од Живко Чинго
(1984)
Над него небесниот свод се затвораше како врата на џиновски хангар.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Зрак бледа светлина се откраднува од синиот свод, ја погалува по срамежливо откриеното колено, додека ногата ѝ го испушта однапред научениот полукруг.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Навигаторот под отворениот ведар ноќен свод е едно предадолесцентно девојче.
„МАРГИНА бр. 8-9“
(1994)
Без придружник, сосем голо, под срп сребрен, под свод китен, Развеселен Рокамболо Во кулата стана жител.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Кренат гори в лесни танци - занишан рог - реска страст; милозлив во меки ланци вилнее со пребрз раст злат заводлив јасни краци до невратна злокоб- сласт распенет во горки зраци нечитливи строи знаци сводот слеп од таа власт. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 140
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Ветар вечен меѓу сенки опаш влече!“ Од песната сводот ечел.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Луѓето влегуваа и излегуваа од темните сводови на портите и лазеа во неверојатно множество по тесните сокачиња што се разгрануваа од двете страни - девојки во полн цут, со неумешно нацрвени усни и младичи кои ги задеваа девојките, и дебели расклатени жени кои покажуваа како ќе изгледаат девојките по десет години, и стари згрбавени суштества што се влечкаа на рамните стапала, и парталави босоноги деца кои си играа во баричките, а потоа, на лутите повици од мајките се разбегуваа.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Доаѓаше ли од темнината на шумите, од височината на ѕвездениот свод над мене, од модрината на далечниот океан, од мирисот на смилот и мајчината душичка во Одајата со чаеви, или од длабочината на моето срце?
„Игбал, мојата тајна“
од Јагода Михајловска Георгиева
(2000)
Синот на другата страна од лакот, и тој сводот го крепеше. И молчеше, растреперен, тажен.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Геа била мајката Уранова, мајката на големиот свод небески, кој по големината го направила ист како неа, така тој наполно ја покрил...
„Еп на Александар Македонски“
од Радојка Трајанова
(2006)
Таму само ќе помине покрај изгорената црква, која еве цел човечки век се моли со отворен покрив кон небесниот свод, додека камените ѕидови ѝ се раскостуваат од малтерот сосе фреските, а место иконите ѝ се читаат профани графити.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
На ѕидот наслика огниште како камин, божем изѕидано со византиски тули како сводовите на старите цркви, во огништето верушка со котле, а под него распламтена жар од дабова пенушка, очите да ти светнат ако не прстите да ти се стоплат.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
