седумдесет (бр.)
Свети Константин наречен Кирил, сам и словенските книги и букви ги преведе за малку години, а оние мнозина и за многу години: седум души ги создадоа нивните букви, а седумдесет души преводот.
„За буквите“
од Црноризец Храбар
(1754)
Ако ми живо остане, доб'ка старост ќе вати од седумдесет години, — заврши бабата Маловица со наречувањето. а додека таа наречуваше другите само викаа „амин, амин, амин, боженце златен, така да биде“.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Бидејќи претставата беше на откриено, беше пристапно за секого, та не изостанаа ни деца од петшест години, ни старци над седумдесет години.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Секој гледаше да даде што може повеќе на манастирот и со тоа да добие милост и за себе и за своите блиски, та дури и арамијата Катар Ќаа му приложи на свети Илија седумдесет лири да го чува од вариите и потерите што го бркаа, со кои пари дедот Стале му го плати зографисувањето на Аврама Дичов од Тресонче.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Внимание! Го следиме стариот клонв Жан Мартин, вдовец и стар седумдесет и една година и ќе бидеме со него само еден час. Или малку повеќе.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Уште што би можеле да знаеме за него до овој ден би било ова: име и презиме - Жан Мартин, брачна состојба - вдовец, старост - седумдесет и една.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Занимливо старче. Седумдесет години без брзање вртело в круг и стасало таму каде што било доенче.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Имено, повеќето од нив беа Мариовци од селото П’чишта кои оваа година ја откупија планината од Селим-бег од Солун за триста и седумдесет гроша – дваесет квадратни километра борова, букова и дабова гора со не помалку рудини и пасишта, за да не им клава бегот сточари Власи и Мијаци, а нивната стока да умира за вода, паша и од жештина долу крај селото.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Триста и седумдесет гроша, што пари се, но ако се претворат во аспри ќе излезе баснословна сума од 44.000 аспри, сметајќи во еден грош четириесет пари, а секоја пара по три аспри, за која сума ќе треба да продадат 44 најдобри волови, та остави што секаков вол и не се продава по сто аспри.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Има тоа и дедо, стар преку седумдесет години, подгрбавен малку, со увиснати мустаки и големи рунтави веѓи.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Старецот молкна. Гледаше замислен пред себеси и на Бојана му се чинеше дека во себе тој уште разговара, дека нурка во своите сеќавања длабоки повеќе од седумдесет години.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
За еден ден поминат в планина, размислуваше Бојан, за една недела, за едно лето можеше толку многу да се доживее, толку многу да се почувствува, а камо ли, пак, за седумдесет и повеќе години.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Коџабашијата тоа го одгатнал вака: — Турците видоа дека од осум куќи село купија седумдесет волови. Значи селово е богато!
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
Тој расправаше, покажувајќи ги своите мускулести раце, дека редел по седумдесет кубика дрва на ден.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Стрелката само оди, само се покачува нагоре: шеесет, седумдесет, осумдесет, ветрот ни ги бушави косите, ни влегува низ ракави, низ ногавици, ни ги дуе алиштата.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
1 Иако Кукулино имало седумдесет и шест куќи, речиси сите полегнати до самото подножје на планинската црногорица, само четириесет и тројца домаќини, оние што биле тешкораки и тврдоглави, урнале дел северни карпи, ги раздробиле и подигнале свои воденици.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Неговите седумдесет години му ѕвечкале под кожата. За земјичката се пролева крв како во песните. Ја браниш и удираш. А тие, како ќе ја одбранат?
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Можеле да се зграпчат, секој со крвави прсти да му ги копа очите на другиот, а некои од другите подоцна кажувале дека и едниот и другиот Онисифор го сонувале пред тоа покојникот Дмитар-Пејко, жив и со живи прикаски на танките усни за она што ќе се случи, навистина за она што се случило подоцна на патот од Кукулино кон нигде и на пат од тоа нигде кон селото со седумдесет и шест куќи, најубавите од камен врзуван со вар, повеќето накривени, плитарски.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се насмевна во себе. Секако, секако ... овој човек на плажата — колку години има? Шеесет и пет? Седумдесет? — чкрташе и шаркаше наоколу.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Сите седумдесет години сите луѓе на кралот тврдеа дека нашиот крал има нова облека. Прекрасна облека. Најдобра.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
