скине (св.)
Но жицата Кузман од животот негов ја скина: судбата таква му била!. ..
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Олово, железо, сине, теб живот ти скина, Турчин махна, Турчин удри, тебе располови.
„Крвава кошула“
од Рајко Жинзифов
(1870)
Оде што оде и најде еден извор, та појде и се напи една вода; до изворот најде емиш зрел и си скинал та се поранил, оти беше умрел од глад.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Ти да дојдиш да ме скиниш, Во пазува да ме туриш, Мераков да ми помини!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
РИСТАЌИ: Пушти ме, мор, да ѝ го скинам гркланот! (повторно налетува на Антица, но Саветка го спречува).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Па ли за бој, ех, подигнат од страден народ прок’лнат, ели за дните престари кога е скинал синџири?
„Песни“
од Коле Неделковски
(1941)
Се исправи над нив наеднаш голем и страшен и неговиот глас грубо го скина летот на нивните раскрилени мисли: - Картите ве молам!
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Барем така им велеше на тие што даваа пари, а посестримите ги газеше на секој чекор да не се даваат на Турците, оти главите ќе им ги скинел како на врапци.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Он, тој, ах, тој песот еден, тој ми те скина млада и зелена, росна како киска! Милите цветчиња!
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И тогаш Митра го прифати новиот створ, му го претолчи папчето со две камчиња што ги спреми однапред за таа работа, скина од Достините плетенки едно конче и му го врза, го издигна за главче, го погледа и пред очите ѝ излезе нејзината Ѓурѓа кога се оддели од неа, и кога бабата Маса исто така ја однесе на горни крај во пепелта.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе ми се врати и мене ќе ми ја скине главата.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
- Ќе ти го скинам вратот!
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Да се скинеш од јадење.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Не е тоа, брате, јаболко. Скини го од дрво и сокри го в пазува.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Неговиот лик смешно се одрази во студеното огледало и се скина на невозможен начин.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Со стадото руди овци по перунските рудини, како свири со својот кавал во утринската мугра, а двата големи овчарски пци мирно ги вртат опашките крај него, секогаш готови да скокнат и да му го скинат гркланот и на најголемиот волк.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Скинете од неговиов корен и посадете си го на дланката На неа да изникне мала Сама Бука И нешто како детето во вас.
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Јас упорствував: - Можам ли да го видам?... - Го скинав... Не ѝ поверував...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Бавно кревајќи рака, тој го скина пликот, и, штом ги прочита во себе првите редови, лицето му светна и тој извика: - Таксај, Бојано, таксај! - Што бре, што има?
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Ја скина панделката и им ги раздаде розите на своите партнери.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
