соговорник (м.)
Како поим на живот и смрт, како име, како соговорник во неговата осаменост.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
За него сѐ имаше душа и сѐ можеше да му биде соговорник.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Пријателот се доверувал нешто во врска со жена си додека некој зад нив, несвесно, тропал со лиска клучеви внимателно вслушан во својот соговорник на соседната маса.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
Мојот соговорник ми го сврте вниманието уште на една многукатница, во близина, која како што рече, се наоѓа во банкарскиот центар.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Кога навистина воидов дека нема соговорник, веднаш си помислив дека жената е умоболна.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Со војувачка итроштина замавнал кон темето на соговорникот. На луѓето им се згрутчил здивот в душник. Но другиот ја очекувал опасноста.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Се качив од една посивена провинциска станица, возот патува бавно и долго, а јас, и покрај неколку испиени шприцери во станичното бифе, подготвен сум да бидам љубопитен и внимателен соговорник.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Оваа максима на нашиот соговорник му се чинеше премногу патетична: „Од искрената самоизолација не треба да се прави никаква доблест.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Нашиот соговорник не е од оние писатели кои би флертувале со философски приказни, барајќи во нив паразитска шанса за личен прилог.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Наместо да укажуваат на келтското потекло на населението кое Германија го присвоила, наместо да се впуштаат во филолошки или етнографски натпревари, на своите соговорници тие веднаш им допуштаат дека Алзас е германски според јазикот и расата.
„МАРГИНА бр. 6-7“
(1994)
Во споредба со фолклорно-племенската литература на Таџикистан, нѐ теши нашиот соговорник, српскиот егзотичен писател и литерарен херој се котира сосема добро.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Освен тоа, Хичкок го користи старото правило, познато уште на Ајсхил во „Орестија“ дека најгрозните дејствија се случуваат покрај одарот: крајот на настаните од таа секвенца е хотелската соба во која љубезно разговараат Елза и госпоѓа Кејпор, од терасата Ашенден со двоглед ги забележува случките на брегот; секојдневниот животен ритам се дроби врз подлогата на нашето знаење дека во тој момент на друго место, насекаде се случуваат напнати и страшни настани што непосредно се однесуваат на соговорниците, непријатноста, нелагодноста се продлабочува со страшната „лоша вест“.
„МАРГИНА бр. 21“
(1995)
Типична прикаска за транзиционите периоди... • Не можам да не ја искористам приликата со еден толку изверзиран соговорник на таа тема, и да не ве прашам: што мислите за тнр. „дрогерашки проблем“ во нашата млада и распупена држава?
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
- Што?! – ги подигаше своите раменца куклата, а со некој забест поглед го јадеше соговорникот.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
Тој беше ситно суштество, помал по раст од Винстон, со темна коса и со големи, испакнати очи, истовремено тажни и потсмешливи, кои како да му го истражуваа лицето на соговорникот.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Но Сајм веднаш го забележа отсуството на ентузијазам кај својот соговорник.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Беше јасно дека соговорникот проникнал во неговата опседнатост од метаморфозите што ги доживува јагулата на своето големо патување кон океанот.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Татко внимателно се заслуша. Веднаш проникна во мислата на својот учен и умен соговорник.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Се разбира, мојот господин Семјон го премолча името на убавицата за која се посомневал дека би можела да биде во некаква врска со тој негов случаен соговорник од кафеаната.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Во тие разговори Еванс настојувал на своите соговорници да им објасни дека неговото присуство немало никаква политичка позадина и дека неговата работа е чисто воена.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“
од Тодор Чепреганов
(2001)
