созрее (св.)
Старецот имаше светечки лик. Затоа се срамев пред врсниците и се плашев да погледнам во чии и да било очи како сега. Затоа рано созреав.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Созреа моментот кога таа можеше да истапи отворено со својот план за отворање на училиште.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Кога ме истераа од своето училиште (споменуваа некаква прељуба) созреав еднаш за секогаш, јас, жолта тиква претврда и за секира.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Не бил нем само Онисифор, тој, со лузната, туку и сите други заедно со жените и децата што помагале во запрегнувањето на добитокот во двоколките на кои ќе се донесат воденичките камења од Лесново, по нивна сметка пред да созреат црешите, пред лето значи, и луѓето редум ќе ги израстоварат на брегот на Давидица, секој својот товар пред своја воденица што жената или некој старец или роднина од Побожјане, од Бањанци, од Кучковица или од Мирковци ќе ја допокрие.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ако си созреал, ќе го знаеш тоа. А ако си јагурида, тогаш ... Магарштина.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Но решението беше созреано, веќе донесено.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Авторот на „Марсовските хроники“ одбива да созрее, останувајќи близок до формата на мрачниот По, а не се прифаќа за романот, обликот на Бароуз, својот втор идол, авторот на простодушно и детинесто раскажаните приклученија.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
Токму тука, она што порано претставувало компромис за Бредбери се претвора во негова специфика -- така доаѓа до неочекуваниот пресврт: Бредбери едноставно одбива да созрее во онаа смисла во која тоа се случило со неговите колеги- врсници.
„Лек против меланхолија“
од Реј Бредбери
(1994)
„Во Јужна Америка и во Африка. Еден вид мува ќе те касне и ги полегнува своите јајца во твојата крв, и кога јајцата ќе созреат, ларвите - мали бели црвчиња - преминуваат во твоите очни јаболкца, токму под мембраната, такашто можеш да видиш како се грчат.”
„МАРГИНА бр. 32-33“
(1996)
Тие никогаш ништо не изнасилуваа оставајќи самиот живот да ни ги открие тајните на семејството, доколку созрее нашата свест за да трагаме по нив.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
Таа е свикната на овој мебел. Во овој салон е израсната, во него созреа, тука деноноќно вежбаше, дури и сега во него создава музика, додуша сѐ помалку своја, сѐ повеќе туѓа.
„Светилка за Ханука“
од Томислав Османли
(2008)
Прогледај, поучен си, да светиш, созреан си, посложен си од фосфорот кој знае да свети ладно, зошто не е вичен да свети со топлина како тебе, како што те учеа од мал.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Откога ќе созрее за оплодување, човекот природно трча кон својата реализација.
„Мудрецот“
од Радојка Трајанова
(2008)
Луѓето учат да се глуви Мерачот на времето само во тебе е вперен Во некои други Светови по тебе можеби нешто ќе е сменето Порасни, созреј и не сонувај Остави ме мене Вистината погледни ја в очи Живеј ја оваа овдешнина Сите победи се лаги, загубено време – Загубена утрешнина! 2006
„Сите притоки се слеваат во моето корито“
од Марта Маркоска
(2009)
Не сонувавме раззеленети ливади, созреано овошје, распеани птици... туку опожарени куќи и расплакани мајки…
„На пат со времето“
од Петре Наковски
(2010)
Според него, луѓето уште не созреале толку за да можат да ја утврдуваат причината за она што постои како и причината за она што не постои.
„Желките од рајската градина“
од Србо Ивановски
(2010)
Исто така, сметаме дека конечно се созреани условите, сосем легитимно, да се постави прашањето за потребата од преиспитување на уставниот концепт на траен мандат на судиите, со сите негови позитивни и негативни аспекти – којшто кај нас се покажа како комплетно промашување, бидејќи наместо да стимулира независност и објективност на судиите, тој се извитопери во концепт кој поттикнува пасивност и незаинтересираност на судската фела за реалните проблеми на луѓето.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“
од Димитар Апасиев
(2011)
Со текот на годините созреавме во бракот и почна да се јавува и толеранција кај двајцата нас. Толеранција и приспособување.
„Седум години“
од Зорица Ѓеорѓиевска
(2012)
Се чинеше дека Марија созреала. Се откажа од своите соништа за актерството и му се посвети нему, како во работата така и во креветот.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Захаријадис, се чинеше, го дочека денот, овој критички ден, за да го каже тоа, што во него одамна беше созреано, што тлеејќи, се собираше и навираше.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
