споулави (св.)
- На Водици, ете, тогаш ќе ги споулави.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ветрот бараше сопатник; се провираше низ разлистените гранки, шепотеше некоја своја исповед, беше осамен и претпазлив како и волчицата, за да се споулави со првата снегулка.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
III Се споулаи веков: рацете ти се на нива очите в кафеана главата под земја!
„Вардар“
од Анте Поповски
(1958)
Споулавен цртеж Сѐ се канам, сѐ се канам, кон твоето око свртен, да ти кажам што сѐ стана на некаков детски цртеж...
„Најголемиот континент“
од Славко Јаневски
(1969)
Но му дојдеше ли писмо од дома или од неговата саканица Царјанка, му јавија ли дека има свадба в село, ум немаше во главата; како зашеметен, како споулавен шеташе низ касарната; ниту му се јадеше, ниту го редеше на ум она што му го зборуваа на вежбите.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Ќе се споулавеше таа. Врвеа денови, а него го немаше.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Ми ја зедоа Неговата слика и беа уверени дека ќе се споулавам во осамноста, ќе легнам врз шините на некој колосек или ќе се обесам на својата врска. понекогаш ме совладуваше криза - навистина зошто да не се затворам во некоја далечна плевна и да не се оградам со оган?
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Стрелал и стрелале кон него, се споулавел, во ноќните соништа пак стрелал и пак стрелале.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
И се случило Панделиј Каламарис трипати да се споулави: еднаш кога останал сам и ранет во рамо меѓу своите мртви борци (и болен водел чета темни пушкари) со кои раснел и сонувал битки; потоа кога војводата Зигас, за да не се предаде жив, фрлил запален факел во бурињата со барут и, чиниш се здружиле стотици молњи и громови, летнал на парчиња кон сонцето покриено со чад; најпосле, кога десетина жени со дребни дечиња в раце се фрлиле за одбрана на честа во водопадите на Црна Река, меѓу нив и жената на Панделиј со близначињата.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Не, не можев да сум поинаков од другите, со нив раснев и од нив учев, и не верував дека е прв ден на пролетта: минува времето низ мене, ме џвака однатре, ќе се споулавам, мислев и ги бришев солзите на пониженоста.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
Ова радио како да беше споулавено.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Татко ми го затвори радиото, го извади шнурот, и го однесе во својата соба, овој споулавен апарат што, за толку кусо време, посеа толку немир.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
Таму, во големата сала, еден дојденец, за кого не сум сигурна колку беше Козак, почна да аплаудира како споулавен кога беше соопштена веста за раѓањето на наследникот на Иван Степанович.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
Стравуваше, еден ден, тој да не споулави од толку читање и заборавање на вистинскиот живот, да не му се случи како на едно друго дете од соседството кое, заминато во младоста во туѓина, во Романија и во Австрија, се врати со многу книги, а заврши зборувајќи си, со денови, самиот со себе чекорејќи брзо крај Езерото и служејќи им за потсмев на суријата деца.
„Ервехе“
од Луан Старова
(2006)
А надвор зима студ дотогаш невиден, свири ветарот од сите страни како споулавен.
„Ветришта“
од Радојка Трајанова
(2008)
Се разбира никој не се осврнувал на неговите дописи, некои дури и го сметале за споулавен дипломат!
„Амбасади“
од Луан Старова
(2009)
Иако, се разбира, тој знаеше дека за Петрович се зборуваше дека знае наеднаш да ти пресече некоја ѓаволска цена, така што дури и жена му да не може да се воздржи и да не викне: „Да не си се споулавел, глупак ни заеден!
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
Јас знам бранови разиграни, ќе те убијат тебе во мене, ќе останеш трага во непостоењето ко споулавен ќе играш во соленото блато на образот ќе ги откопуваш со ноктите нежните насмевки што ги однесе олујата на ова време ко развигорец распеан пратен од ритмот на, чекорот што одминува...
„Поетски блесок“
од Олга Наумовска
(2013)
