старечки (прид.)
Само летно време, играјќи брканица, децата се криеја во неа, а наесен немирникот – ветер кога ќе зашумеше во оголените гранки на тополите, и ги кубеше сламените старечки плеќи, се напињаше да ја одвее, но Аврамовата колиба зачудо долго време се додржа и остана сред бавчите како спомен на страшниот полјак со големи обесени мустаќи.
„Бегалци“
од Јован Бошковски
(1949)
Го најде седнат крај тланикот до огништето, со лулето во растреперените старечки раце и главата ведната.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Прстите му се суви и непослушни. Старечки трепетат.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тромаво се сврте кон златестото лице на поднареникот. Не сфаќајќи, ги побара под големата шајкача ситните стаоречки очи и воздивна.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој шум, тоа претсмртно старечко тресење на колата, не се доближуваше и не се оддалечуваше.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Стана и старечки подгрбавен излезе од воденицата.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Тој, со своите старечки очи, уште ги наѕираше контурите на оние мили образи, што ги впивал во себеси дваесет и седум години и од кои му беше тешко да го оддели својот поглед.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Попусто - клучалката имаше тесно грло, клучот беше несигурен во старечките раце.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Во старечките очи залеани со солзен сјај, Глигор ја гледаше својата судбина.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Еве, старечкиот глас колебливо, засипнато ја пробиваше вревата, закрепнуваше и во стишувањето на салата полека ги исфрлуваше познатите формули.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Еден туп старечки крик, од него одекна целата зграда, тој се чу и на сокакот. И Дуко замина.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Болеше глуво и постојано тоа сознание за старецот, беше една судбинска болка за животот, што еднаш мора да заврши, и тоа сега на сите оние трагови од неговите старечки раце во овие простории им ја даваше болната можност да потсетуваат на себе тажно.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се избезумија од тоа, и тој, и Претседателот, иако тоа беше само мимолетна едвај забележлива повенатост и зимурливост со боја на смил во тие старечки црти.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Се разбира, не е само раскошот единствената причина да се видат обата дворца, туку уште повеќе и фактот што низ нив се гледа релјефно раѓањето и пропаѓањето на едно царство, особено убаво предадено низ портретите на падишасите, сместени во една галерија на „Топкаписи“, низ чии ликови се чувствува топотот и растежот, славата и пропаѓањето на аџеилуците со нивниот последен изданок Решад, чија старечка физиономија соодветствува на „Болниот од Босфор“ - отоманското царство во распаѓање...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Наоколу мирисаше на догорени свеќи, на лански босилек, на пресна земја и на некоја старечка издишка што поминала меѓу расипани заби.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
И кога по неа набабри втора врз зеницата на Пандо, се подигна старечката рака и дланка рапава, жилава, ковчеста, но бодра, ја откинува за да не остави лишај на пониженост.
„Постела на чемерните“
од Петре Наковски
(1985)
И неговата Игра добиваше нешто детски наивно, чедно, она што критичарите подоцна го означија како „обнова“, како „светла искра на надежта“, но што тогаш беше разгласено за старечка инфантилност.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
По еден нерод, не толку старечки колку продолжување на кошмар, разбуричканост врз која пливаат трупови на мртви мисли, Богдан Јанков се обиде да ја поврзе нишката меѓу парчето рај од сонот и рајот од кој светецот во шарена одежда им покажува на крстените паганици дека православјето им носи благодет, посребрена чубрика за толчење или за венче околу глава.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Прочитав: „Сенилен - старечки детинест; некој што подетинел“.
„Јас - момчето молња“
од Јагода Михајловска Георгиева
(1989)
Очигледно пред очите на Фиданкиниот свекор лежела старечка магла.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
