страчка (ж.)
Ја натера гневот, та викна луто мајчината уста: - „Зар повтор со злосторни ужасни мисли сте полни, скитници, грабливи страчки?!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Која страчка без опашка та јас без жена! Ќе се женам!...
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Што рекол некој: „Која страчка без опашка та Кристафил мој без жена!“
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
„Која страчка без опашка та тој без жена“!
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Која страчка останала без опашка, та и вие без маж? — Никој! (Излегува).
„Антица“
од Ристо Крле
(1940)
Кога се бореше со страчките, почна да вика во сонот.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
„ Ќе а гледам, ќе а гледам и ќе а гледам, дури да ми се наситат очите!" — заклучи тој и заспа за да сонува: како се качува на една висока топола, на која имаше страчкино седело; во седелото мали страчила и таман кога требаше да ги ловне, сите излетаа, само едно го додржа за опашка, а страчките, и двете, му се пуштија, сакаа да му ги исколваат очите.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Ќе заспие страчка в гнездо, а тој, ѓавол, ќе се качи на топола и ќе ѝ ги извади јајцата од под опаш.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Лисицата веќе и не се обиде да ја следи со очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво го подвитка опашот и се спушти низ долчето гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Ќе се разбуди страчката и ќе се зачуди - јајцата овде ги оставив, сега ги нема.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
По лекиот ветар над нив се лизгаа две страчки.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Го донесе една страчка, која беше, долгогодишен поштар во овој крај и разнесуваше пошта и вести.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Скапа, па го ставивме во градината на еден колец, да ги плаши страчките.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Полесно ни беше, а во тоа никој не ни пречеше, да ги растураме гнездата на штетните птици: страчките, враните и чавките.
„Добри мои, добар ден“
од Глигор Поповски
(1983)
За разлика од оние другите, од родот на грабливците, (орлите, соколите, сојките, ветрушките, бувовите, утките, чавките, страчките) па оние од родот на полските (еребиците, дивите кокошки, дропките, тресопатките, потполошките, белоперките, чурлините, чучурлигите, полските врпчиња, дивите гулаби) па оние од родот на шумските, (кукавиците, пупунците, чукајдрвците) па и оние, слаткопојните, (славеите, трнарчињата, сколовранците, гугутките, сипките и другите) кои ги има плипотници.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Лисицата веќе и не се обиде да ја следи до очи брборливата страчка во лисјата на првото дрво; го подвитка опашот и се спушти низ долчето, гладна но претпазлива во прастариот див закон на шумата - демни ги послабите, варди се од појаките.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Солените зраци залудени ги покануваат рибите на валцер...ен два три...морнарски капи – мистериозни мапи...ен два три...љубовниците пијат лимонада – осамените сонуваат серенади... ен два три... загубени гаќи – јато страчки... ен два три... чамци прамци ланци и други тракатанци... ен два три...ен два три...еве ги моите родители, испокасани од решетките, сепак се вртат ритмично и лесно, иако сенки – гостинки сред радосното братство, иако...ен два три...иако го наслушнувам татко ми како мрмори: - Денот е како лист.
„Слово за змијата“
од Александар Прокопиев
(1992)
Картер: Ама не се шегуваме! Јенего, на! Кај јатоно бесни страчки!
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Во споредба со него, со еден збор, страчките биле оперски хор.
„Пупи Паф во Шумшул град“
од Славко Јаневски
(1996)
Не штркајте само како страчки.
„Авантурите на Дедо Мраз“
од Ристо Давчевски
(1997)
