стрчне (св.)
Стрчни се, Јоне, па ако е тоа, доведи го ваму, лебати. Само со дикат ...
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Потоа се стрчна назад и ги повлече и другите пци да тргнат по него.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Се стрчна напред и кога го слушна стариот, ѝ стана јасно дека за него плачат машките.
„Калеш Анѓа“
од Стале Попов
(1958)
Дајреџијата се стрчна. Се почувствува лесен како повеј...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Се сврте лево-десно, да види дали некој не го гледа, - па повторно истрча пред портите, весело си засвирка и се стрчна удолу низ улицата, од каде доаѓаа весели детски викови...
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Митко стрчна, го преврте столот, „мечката“ падна на земи а тој се фрли врз неа.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Овој стрчна и зграби неколку жени и деца.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
По него стрчна и син му Бузо.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Учителот и Сндре стрчнаа кон џипот. Го извлекоа Секула изврзан во рацете.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
- А вие момци, можете да стрчнете до стубелот и да донесете свежа водица.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Се наведна, ги истресе од својата коса светулките што ѝ ги посипа Бојан, па без збор стрчна низ ливадата, се нурна во темнината.
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
— Е, така те сакам, да ми дојдеш како јунак, а не да го ведиш грбот — го пречека тој уште оддалеку и се стрчна, та го прегрна и се избакнаа.
„Толе Паша“
од Стале Попов
(1976)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Скрез офна така силно, што Цанул се исплаши, ја фрли вилата и избега; Цанулица замалена од страв, стрчна кон Скрез, му ја извади забуцаната вила и му ја изврза раната со шамија за да му ја запре крвта што бликаше на сите страни; го одврза коњот, му помогна да се качи и тргнаа в град на болница.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Скокна и жена му исплашена од постелата, и стрчнаа обајцата надвор; надвор ветерот почна да ги турка опсипувајќи ги со дожд и со водата од брановите што се кршеа од ѕидот.
„Свето проклето“
од Јован Стрезовски
(1978)
Не знаејќи што да прави, збунета, стрчна кај Андро да го викне, да му каже што прави жена му.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Но тој ништо од тие работи не зеде, туку веднаш, штом ги виде птиците во дворот, го премина прагот и стрчна кон нив да ги фати.
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Не е можно тоа... - му се затресе целата снага, го фрли торбичето што го држеше в рака и стрчна по скалите, влезе во лабораторијата, виде дека го нема, растрча по сите простории, избара, и кога виде дека го нема, праша: - Кај е појден тате?
„Јанsа“
од Јован Стрезовски
(1986)
Само виделе при светлоста на огновите некаква крвава крпа од месо и кожа во коњската челуст и го виделе офицерот како се зграпчува за лице сличен на гробник со два профича и се стрчнале обезглавени и ужаснати да се одмаздуваат со истрели и со сабји дури кога Лебед од скок, како да се лизга по невидлив мраз, се изгубил, ги оставил неми и бавни во движењето и му се вратил на овој мрак од кој дошол.
„Забранета одаја“
од Славко Јаневски
(1988)
Се исправи, ги крена свеќите и забележа човечка прилика, иста онаа што порано ги следеше; во рацете имаше секира и стрчна да го удри; полковникот исплашен, му ги фрли свеќите во лицето, инстинктивно се фати за појасот, но пиштолот го немаше со себе; свеќите го збунија напаѓачот, и тој ја фрли секирата кон полковникот, но тој се поднаведна и таа профучи над него удирајќи во ѕидот. напаѓачот почна да бега, а полковникот стрча по него кон врата; во дворот се покажа калуѓер кој одеше да ја затвори црквата.
„Злодобро“
од Јован Стрезовски
(1990)
