студент (м.)
Со научни прашања не сакаат да се занимаваат, но затоа се убави организатори: можат да организираат лотарии, да пропагандираат некоја работа, да организираат некоја вечеринка со добротворна цел, без да му гледаат многу многу оти со неа ќе се оскандалат и себеси и идното поколение од бугарски студенти во Петроград.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
91. Во крајот на 1889 год. се префрлија во Бугарија 30-40 души ученици и студенти Македонци од Белград во Софија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Во 1900 год. тој учествуваше во „Македонската експедиција” на Руската академија на науките што го посети и родното село на Мисирков Постол, каде што се сретна со својот студент и ја имаше неговата помош и соработка.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Над градот е омарнина, по кеот мрака паднала, преку мост тропат копита, а Вардар лудо забрзал, галеби бели покренал а в соба тесна таванска Панче со млади студенти лист по лист вртат зборници.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
Понекогаш ќе дојдеа на широчината тројцата студенти и ќе седнеа на дивата трева крај децата.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Вакви особености не можев да забележам кај мене секако затоа што бев зафатен со другите и премалку се контролирав, кај Димка, едноставното и глупаво момче и кај полугладниот, издрпан студент, апсен на првиот ден Велигден, кому зад грб му се потсмеваше дебелата жена на инспекторот, покриена со голема сламена шапка и слична на отровна печурка.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Веселите студенти го крстија Наполеон, и улицата го прифати името и ги искриви во Наполјон.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
Од полуотворените врати на секаквите куќи кон мене зјапаа баби со лица на црцорци и тапоносни агенти: оџачари со мердивани за да подгледнуваат во туѓи прозорци, попови со оружје под прешироките мантии, предводени пензионери на патерици и во излижани облеки на риги но со полициска цел во голите и збрчкани тикви, маслосани асфалтери со замачкани муцки и со душоваднички нокти на прстите, пожарникари, лажни студенти на државни бицикли, продавачи на зашеќерен сусам.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Знам само дека не можам веќе без тебе. Беше студент, над него шуштеше Кумовата Слама на августовската ноќ.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
Пред шест години неговиот професор ја затече својата жена со еден маж пожарникар - млад русокос вол и со оперетска насмевка, ја затече гола како вистина и побеле за неколку ноќи. После, по една очаена решеност на полулуд човек, му го испираа отруениот стомак и се бореа во болница да го спасат; студентите се чудеа: ако е веќе курва зошто ја остави.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
И зарад плиткоста на замислените одмазди. Се сеќаваше, студентите преприказжуваа...
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Притоа младиот рече дека е студент и дека тие денови почнале предавањата на факултетите.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Саво, ти си студент, знаеш германски, ќе бидеш водич на групата.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Бурдел бил голем пријател на југословенските студенти, кои биле негови ученици и се случувало често со нив да го дели сиромашниот залак леб.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Речиси на секој чекор се среќаваат црнци, веројатно студенти кои продаваат сувенири од своите земји, изработени од дрво и железо.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Неговата жена, незавршен, студент по археологија, која нагалено го вика Јовче Перо, е од нашава горалист.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Се јавуваа повремени непријатности, „но од студентите и интелектуалците секогаш можете да очекувате такви нешта“.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Чекорите ги усогласувам со ритамот на Долгопростиот, пропаднат студент по медицина.
„Младиот мајстор на играта“
од Александар Прокопиев
(1983)
Пред мене избезумените воини, попови, професори, студенти клечат пред неумоливата рака на оганот.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Логички, не можев да објаснам, зошто јас, виенски студент, најперспективен адвокат во градот, бев толку возбуден од средбата со младиот часовничар, човек далечен на мојот свет.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
