стуши (св.)
Некако во тоа време се стуши воздухот, падна небото и се истури.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Одеднаш се стушти. Надојдоа облачишта и фати да врне.
„Клучарчиња“
од Бистрица Миркуловска
(1992)
Ечеле митралески рафали, фијукале куршуми, грмеле бомби и гранати, се кренале дрвја и камење, се стуштило небото, се отворила земјата.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Од звукот на камбаните од далечината тој се стуши повеќе отколку да ги чуеше камбаните од катедралата свети Павле и продолжи да копа уште побесно.
„Црни овци“
од Катица Ќулавкова
(2012)
