точка (ж.)
После, како што се гледа, тие ја мислат за единствено правилна гледна точка на прашањето за народноста на Македонските Словени – бугарската; а може си мислат оти прашањето за народноста на Македонците е второстепено и лесно ќе се разјасни со ослободувањето на Македонија.
„За македонцките работи“
од Крсте Петков Мисирков
(1903)
Од исток во широчината безизразно гледаат со матни, напукнати или со весник излепени прозорци, низа збиени и од земја никнати куќарки; на запад - гнил, накривен плот зад кој се наѕира темно- црвен оџак; од југ - слеп ѕид на него чуден цртеж со креда; голем круг со две дебели бели точки, под нив водорамна црта.
„Улица“
од Славко Јаневски
(1951)
На оваа точка подоцна Август Рицман ќе крикне во воздух, подоцна ќе се лизне од жицата и ќе знае, иако нема да види, дека сета публика ќе го прифати неговиот крик, дека сиот циркус ќе стане само крик и ништо друго.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Прочуениот жонглер Август Рцман ви ја претставува својата точка со пет запалени факели, горе, на жица, растегната од крај до крај на големиот циркус „Олимпија“.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
Еднаш, ноќе, со оваа точка Август за малку ќе ја промаши мрежата. За малку.
„Кловнови и луѓе“
од Славко Јаневски
(1956)
А сигурно не знаеше ни тоа дека тие светли точки по небото се викаат ѕвезди.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Нејзините очи беа влажни... премиера Завршена беше и последната точка кога се појави тој на широкото скалило пред влезот од полуосветлената сала.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Две мали црни точки кои едвај се одделуваа од сината боја на небото, се покажаа на северната страна. Борко го закова погледот за нив.
„Било едно дете“
од Глигор Поповски
(1959)
Вознемиреноста расте. И еве како да ја достигна врвната точка.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Отпрвин тоа се бавни кругови околу Неда, но со време тие стануваат сѐ помали, додека тој не стигне до точката која е центар на кругот, веднаш зад Неда.
„Црнила“
од Коле Чашуле
(1960)
Дури кога белата точка на излезот сосема избледнува, Павле си ги доближува устите до отворот на воздушната цевка и провлечено вика: - Колку е часот?
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Ја одрекува и вистината и лагата. Не постојат тука допирни точки.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Стариот го чуваше и се подгордеваше, им раскажуваше на пријателите за виорливите денови од војната, најзанимливата и врвна точка во животот негов.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Уште долго се превиткуваше на своето легло, загледан во една точка и далечен од денот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Набргу веќе и сновеа околу него. Беа уште поужасни со тоа што можеа да им бидат видени само по две разгорени синикави точки на нивните очи.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Тие сега не беа калливи суштества, што се пентарат по скелињата, нити пак ситни точки, што се движат некако чудно, како клопчиња, по улиците малечки и валчести, гледани од највисокото скеле, со чудна некоја форма и со уште почудни движења.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Има да се знае, и тоа еднаш засекогаш: кога Зоки се бања... то ест, кога мора да се бања, ќе се бања... то ест мора да се бања сѐ околу него. И точка.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
А што си мислевте вие! Наредба си е наредба. И точка.
„Зоки Поки“
од Оливера Николова
(1963)
Чучулигата, во синото небо одвај се гледаше и личеше на мала црна точка.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Секој ќе треба да се заколне дека ќе се придржува кон сите точки што тој ги предвидува.
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
