триумф (м.)
Но по желба на бога може и триумф да грее!
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
Со ноздри раширени 'ржеше коњот во пена - другар во триумфот жнеан; тој гордо ги газеше телата бедни што стенат ... Тажни стоновите беа.
„Сердарот“
од Григор Прличев
(1860)
— „Не, не. Нема Бино да доживее триумф над мојата несреќа, што е и негова! Само тој се продаде!“
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Само на две педи од неговите очи се рони земјата, дебелата преграда зад која го чека триумфот на постигањето.
„Пустина“
од Ѓорѓи Абаџиев
(1961)
Тој победите ги доживува многу помирно, скоро не покажува радост, но знам дека во тој еден поглед со кој ме мери, има исто толку триумф, колку и во моите извици.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)
Ако може да се зборува за триумф в нужник?! 39.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Таа и во последниот грч на лицето беше задржала некаков триумф...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Знае дека дојде времето да ја изедам нафората на неговиот триумф што е испотпрен со толку академски ластагарки добивани повеќето со лакти одошто со ум и заслуга.
„Балканска книга на умрените“
од Мето Јовановски
(1992)
Тој го изразува триумфот на слободниот селанец против одлуките на политичката власт и тешките услови на градскиот живот.
„Времето на козите“
од Луан Старова
(1993)
„Јас многу работам само кога крајот е вреден за тоа,“ рече тој, гледајќи во неа, и некое време двајцата се гледаа втренчено, обидувајќи се другиот да го собори погледот, сѐ додека тој не се насмеа со мал триумф и додаде, „или достижен.“
„МАРГИНА бр. 1“
(1994)
Глобалниот триумф на овие прагматични системи остава вакуум, еднаш веќе пополнет со сништата на алтернативните економии и политики, кој емоционалните барања за националност брзаат да го заземат.
„МАРГИНА бр. 4-5“
(1994)
Да сведочи за трауматските епизоди на лузерската индивидуа, за игнорантските стампеда на масите, за виртуалните триумфи на тираните, за голготата на хуманистите или луцидноста на мудреците?
„МАРГИНА бр. 26-28“
(1996)
Мојата литературна дејност започна во 1904 година и, како што ми се чини, таа беше потполн триумф.
„МАРГИНА бр. 29-31“
(1996)
Како што е изнесено во почетокот, настаните во романот, починувањето на таткото, го ослободува главниот лик на нараторот од зависноста која би го лишила од финалниот триумф над противникот (тоталитарната идеологија) која го примора „големиот губитник” на егзил и на еден повлечен живот.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Директорот на домашниот театар, сметајќи дека нашиот молк, значи и одобрување, охрабрен продолжи: - Голем е придонесот на генералисимус Сталин во ослободувањето на Европа од фашизмот по цена на милионски жртви, но неговата уште поголема заслуга е во триумфот на комунизмот над капитализмот и империјализмот.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)
Свет на една победа по друга, на еден триумф по друг: бесконечно притискање, притискање врз нервот на моќта.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Можеше да го преврти говорот во вообичаена осуда на предавниците и на мислопрестапниците, но тоа ќе беше премногу очигледно; додека, пак, да измисли некаква победа на фронтот, или некаков триумф во натфрлањето на Деветтиот тригодишен план, би можело премногу да ги искомпликува документите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Тоа ќе биде свет на ужас исто колку и свет на триумф.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
Поразот беше очигледен, но мораше да се слави како триумф.
„Патот на јагулите“
од Луан Старова
(2000)
Се наѕираше последниот триумф на поразот, сигурно посилен од секоја победа, на еден изоден живот, низ толку ненаситната балканска историја.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
