туѓина (ж.)
– „Море ние, Силјане, сполај Богу, си поминуваме, туку ти, ти како помина по туѓина, кажи ни некои унерии, елбете тоа, што си видел ти, ние не сме виделе,“ му рекле селаните.
„Силјан штркот“
од Марко Цепенков
(1900)
Почнува да пее болно како нешто од срцето да му се кине): Пилето пее, на пат ќе одам, на пат ќе одам, туѓа туѓина!...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
Денес сум тука, утре ме нема, оти ќе одам туѓа туѓина...
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
КОСТАДИН: Дали чорбаџи Јордан ќе чуе таму, во туѓина?
„Печалбари“
од Антон Панов
(1936)
МАРА: Во која туѓина беше ваша милост?
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Прашајте ми ја душичкава како ми досадил тој беќарл’к... таа пуста туѓина.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
После, поголемкото рече: „Дојде еден човек од туѓина и застана кај чешмата, се распрашуваше кај седи Софре Танески.
„Парите се отепувачка“
од Ристо Крле
(1938)
Тешко е, мачно, страшно е В твоата земја таткова дека за прв пат солнцето со радост те огреало, дека за прв пат ваздувот со мирис благ те запоил, дека за прв пат земјата со слаба нога нејака си ја згазил и проодил – да тлееш и да гаснееш, како на црна туѓина, и да те враг, нов сајбиа, земјата што ја заграбил, напреки гледа секога.
„Робии“
од Венко Марковски
(1942)
„Моја жалба ете мина, оти либе од туѓина венчан прстен ми донесе, ќе ме земе таа есен.
„Мое село“
од Ванчо Николески
(1950)
„Мојто момче, Џемо море, не е дома, мојто момче на туѓина, на туѓина, на печалба.“
„Од борбата“
од Блаже Конески
(1950)
Го праша како е со здравјето, како си помина на туѓина и којзнае уште колку прашања ќе му поставеше да не стаса кафето и да не го ѓибнеше на најосетливата жица.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
Тој многу имаше слушано за тешкиот живот на печалбарите во туѓина.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
- Крстане, ти една четврт од веков ја помина во туѓина... Митре замолче.
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Мирисот за земјата од која никна го довлече од туѓина со куп безвредни признаници на своите должници, се врати сиромав како што отиде, стар, болен и преплашен од животот, до крај нејасен за луѓето со кои се сретнуваше.
„Месечар“
од Славко Јаневски
(1959)
Ех, како им зборуваше, во тие часови кавалот на измачените аргати во туѓина, далеку од родните места...
„Бојана и прстенот“
од Иван Точко
(1959)
Уште во детството, имаше малку луѓе во селото, што беа останати живи за да го паметуваат тоа, заминал Језекил првопратено на туѓина со некоја тајфа, сонувајќи и тој, како и сите други мажи во селото, со својата детска главичка, дека во тој свет, што пукнал пред него под пролетното небо, ќе изнајде и за себе нешто што ќе му биде доста за да го израдува и за да го прерани, дека ќе успее да сработи со своите вредни рачички за себе и за своите дома.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
Србин го подзема: - Ти значи, тргна за туѓина. - За Франција, да, - вели Љаке.
„Будалетинки“
од Мето Јовановски
(1973)
16. КОГА Е В ТУЃИНА И СОКОЛОТ ГО ВИКААТ ВРАНА - не оти на туѓинците со јазик неразбирлив им грачи, туку оти со крилјата поткастрени тој таму и станал но бела врана на другите птици јајца да им квачи...
„Куршуми низ времето“
од Љупчо Стојменски
(1976)
Сликата – една од водечките и најценети достоинства на современата македонска поезија е облик низ кој мислата се мачи да го скамени невидоизменето нашето некогашно време; впечатлива слика на разделбата со оние што одеа на туѓина, сликата на велигденското оро, сликата на жетвата се составки на духовниот пејсаж на македонската географија и обраќањето кон неа не значи враќање кон нејзиното време туку протест кон духовната унификација што произлегува од нашата инертност.
„Љубопис“
од Анте Поповски
(1980)
Анѓа живее во неизвесност, во туѓина...
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
